ارتباط ميان افزايش سن، سطح تحصيلات و استرس با سطوح خستگي در سالمندان آسايشگاهي شهر تهران

سالمندي با كاهش عملكرد جسماني بدن و توسعه ي بيماري هاي مختلف جسماني و رواني همراه است. هدف از پژوهش حاضر بررسي ارتباط ميان افزايش سن، سطح تحصيلات و استرس با خستگي در سالمندان آسايشگاهي شهر تهران بود. پژوهش حاضر از نوع مقطعي همراه با طرح پرسشنامه بود كه جامعه آماري آن را افراد مسن ساكن خانه سالمندان تشكيل مي دادند. با توجه معيار ورود و خروج از تحقيق تعداد 131 نفر در اين پژوهش به صورت داوطلبانه شركت كردند. در ابتدا شاخص هاي آنتروپومتريك از قبيل قد، وزن، محيط دور كمر به لگن، و شاخص توده بدني با استفاده از متر نواري و دستگاه بادي كامپوزيشن مدل OMRON BF511 اندازه گيري و ثبت شدند. سپس سطوح استرس و خستگي ارزيابي و ثبت شدند. در نهايت از آزمون هاي ضريب همبستگي پيرسون و تيمستقل و همچنين نرم افزار SPSS ورژن 23 به منظور تجزيه و تحليل آماري استفاده شد. نتايج حاصل از آزمون تجزيه و تحليل آماري داده ها نشان داد كه در گروه استرس بالا، سطوح خستگي (P 0.01) و سن (P 0.01) به ميزان معني داري بالاتر از گروه استرس پايين بود. همچنين ميان سطوح استرس و نمره خستگي ارتباط معكوس و معناداري (P 0.01) وجود داشت به طوريكه با افزايش سطوح خستگي، استرس نيز افزايش مي يابد. ميان نمره خستگي با سن (P 0.01) ارتباط معكوس و با وزن (P 0.01) و تحصيلات (P 0.01) ارتباط مثبت و معناداري وجود داشت. با توجه به نتايج اين پژوهش ميتوان بيان كرد كه بكارگيري راهكارهايي مانند برگزاري كلاس هاي آموزشي در جهت بهره مندي از فوايد آموزش و يادگيري و همچنين فراهم كردن امكانات رواني و محيطي مناسب در مراكز سالمندان به منظور كاهش سطح استرس افراد از بسياري از تغييرات منفي فيزيولوژيك و رواني حاصل از پيري جلوگيري مي كند. همچنين اين مسئله ميتواند با كاهش سطوح خستگي در سالمندان آسايشگاهي زمينه را براي بهبود سلامت و افزايش طول عمر آن ها فراهم كند.