تأثير سطح نقدينگي بر ريسك درماندگي مالي شركتهاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران

اين پژوهش به بررسي تأثير سطح نقدينگي بر ريسك درماندگي مالي شركت ها مي پردازد. براي سنجش سطح نقدينگي از مدل اُپلر و براي سنجش ريسك درماندگي مالي از دو امتياز اهلسون (1980) و امتياز زاوگين (1985) استفاده شد. براي تجزيه و تحليل فرضيه ها از آزمون هاي آماري همبستگي و رگرسيون خطي چندگانه به روش Stepwise استفاده شد. روش پژوهش حاضر با توجه به هدف، كاربردي و روش گردآوري داده ها، توصيفي و همبستگي است. جامعه مورد بررسي در اين پژوهش، شركت هاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران و نمونه آماري شامل 63 شركت در طي بازه زماني 1388 الي 1393 بود. با توجه به تحليل ها و فرضيه هاي پژوهش نتايج پژوهش حاكي از آن است كه سطح نقدينگي بر ريسك درماندگي مالي شركت ها تأثير گذار بوده و با كاهش سطح نقدينگي درماندگي مالي افزايش مي يابد. لذا مي توان نتيجه گرفت كه يكي از راه حل هاي فرار شركت ها از ريسك درماندگي مالي در اختيار داشتن وجوه نقد كافي براي تأمين نيازهاي نقدي به موقع خود است.