شنيدن معنا: دفاعي از ديدگاه ادراك ويژگي‌هاي سطح بالا در تجربۀ ادراك شنيداري

آيا تجربۀ شنيداري ما از اصوات زباني در زباني كه مي‌شناسيم، شامل ويژگي‌هاي معنايي است يا خير. برخي از فلاسفه از اين ديدگاه دفاع كرده‌اند كه تجربۀ ادراك شنيداري ما شامل ويژگي سطح بالايي همچون معنا يا ساختار معنايي است. نقدهاي مختلفي به اين رويكرد وارد شده است كه دو تا از مهم‌ترين اين نقدها، يكي نقد مبتني بر شنيدن كلمات هم‌آوا با معاني مختلف و ديگري، نقد مبتني بر فهميدن عبارت‌هاي زباني حساس به بافت است. ما در اين مقاله ضمن بررسي اين نقدها، پاسخ‌هايي جهت دفاع از اين رويكرد فراهم مي‌كنيم. در پاسخ به نقد شنيدن كلمات هم‌آوا با معاني مختلف، با استفاده از شهود عرفي و مثال‌هاي زباني سعي مي‌كنيم نشان بدهيم كه هنگام شنيدن كلمات هم‌آوا ولي با معاني مختلف، واقعاً تجربۀ پديداري متفاوتي داريم. در نقد حساسيت به بافت زباني نيز نشان مي‌دهيم كه اين نقد، ويژگي عموميت معنا را ناديده مي‌گيرد. علاوه بر اين، با دفاع از فرآيند بالا به پايين مي‌توان پاسخي براي نقد مبتني بر حساسيت به بافت، فراهم نمود.