بررسي انتقادات شاكل عليه نظريه هنجارمندي باور: ارائه «شاهدي» در دفاع از هنجار صدق و معرفت

بنا بر نظريۀ هنجارينگيِ باور در معرفت‌شناسي، باور حالت ذهني هنجارين مي‌باشد. نسخه‌هاي متعددي از اين نظريه در متون فلسفي موجود است كه در اين مقاله به بررسي دو نسخۀ معروف از آن‌ها خواهيم پرداخت. نسخۀ اول ناظر به هنجاري است كه اصطلاحا «هنجار صدق» ناميده مي‎‌شود؛ بر اساس اين هنجار «شخص بايد به p باور داشته باشد اگر و فقط اگر p صادق باشد» (Shah 2003, 2009). بر اساس نسخۀ ديگر «شخص بايد به p باور داشته باشد اگر و تنها اگر p را بداند» (Williamson 2000, Brown 2010). بحث در باب اين نظريات، مبحثي است گسترده كه طبعاً بررسي تماميِ آن‌ها خارج از محدوده و هدف مقالۀ پيش رو است. تمركز ما در اين مقاله، ناظر به انتقادات مهمي است كه شاكِل (Shackel) مطرح ساخته است. بر اساس اين انتقاد، گزاره‌هاي خودارجاعي وجود دارند كه هنجارهاي معرفي شده در ارت.باط با آن‌ها دچار تناقض مي‌گردند. در اين مقاله به نقد و بررسي انتقادات شاكل خواهيم پرداخت.