الگويابي سياست گذاري بر شهر هوشمند در ابعاد ملي و شهري مبتني برالگوهاي فضاي سايبر

Modeling smart city policy in national and urban dimensions based on cyberspace patterns

در فضاي شهرهاي هوشمند بسياري از الگوهاي پيشين زندگي شهروندان دچار تغيرات اساسي شده است. هدف از تحقيق حاضر، تبين الگو‌هاي سياست گذاري در ابعاد ملي و محلي (شهر) در اين شهر‌ها و ارايه بهترين الگوي سياست گذاري در كليه ابعاد براي شهر‌هاي هوشمند مي‌باشد و در جهت پاسخ به اين سوال كه الگوي مناسب سياست گذاري بر شهر‌هاي هوشمند در ابعاد ملي و محلي كدام است؟ اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي-تحليلي به شناسايي الگو‌هاي سياست گذاري در شهر‌هاي هوشمند مبتني بر الگوهاي سياست گذاري فضاي سايبر در ابعاد ملي (حاكميت كشور) و محلي (شهر) پرداخته است. در بعد ملي سه الگو (آزاد، مشاركتي و كنترلي) و در بعد محلي يك الگو (وب محور) شناسايي شده است و معايب و محاسن هر يك ذكر گرديده است. همچنين با توجه به اينكه شهر هوشمند مبتني بر فضاي جغرافيايي شهر‌هاي كنوني مي‌باشد، الگوي تركيبي در بعد ملي و شهري مي‌تواند بهترين الگو براي سياست گذاري، بر و در اين شهر‌ها باشد. الگوي سياست گذاري تركيبي مجموع فرآيند‌هاي پيوند ساختاري ميان فضاي فيزيكي شهر و فضاي هوشمند ناشي از به‌كارگيري فناوري‌هاي نوين مخصوصا فضاي سايبر را توصيف مي‌كند. در اين معنا پيوند‌ها و نسبت‌هايي كه ميان اين دو فضا در سطوح ملي و محلي برقرار مي‌شود بازيگران سياسي را ملزم به اتخاذ الگوي سياست گذاري تركيبي مي‌نمايد.

In the space of smart cities, many previous patterns of citizens' lives have undergone fundamental changes. The purpose of this study is to explain the patterns of policy in national and local dimensions (city) in these cities and provide the best policy model in all dimensions for smart cities. In order to answer the question, what is the appropriate policy model for smart cities in national and local dimensions? Using descriptive-analytical method, this research has identified policy models in smart cities based on cyberspace policy models in national (country governance) and local (city) dimensions. In the national dimension, three models (free, participatory and control) and in the local dimension, one model (web-based) have been identified and the advantages and disadvantages of each have been mentioned. Also, considering that the smart city is based on the geographical space of current cities, a combined model in the national and urban dimension can be the best model for policy-making in and around these cities. The hybrid policy model describes the sum of the structural linkage processes between the physical space of the city and the intelligent space resulting from the use of new technologies, especially cyberspace. In this sense, the links and relations that are established between these two spaces at the national and local levels require political actors to adopt a mixed policy model.