سياستگذاري زيست محيطي اتحاديه اروپا

The EU’s Environmental Policy Making

جهان رفته رفته با تهديداتي روبه رو مي شود كه هر روز ماهيتي پيچيده تر به خود مي گيرند. يكي از اين تهديدات، تخريب محيط زيست است كه به صورت مستقيم تهديدي جدي براي حيات و نوع انسان است. بر همين اساس اتحاديه اروپا و كشورهاي عضو اهميت اين مهم را از دهه 1960 درك كرده و در تلاش براي آمايش مناسب محيط زيست بوده اند. اين مقاله با بهره گيري از روش توصيفي-تحليلي به دنبال بررسي تجربه اتحاديه اروپا در سياستگذاري زيست محيطي است و اعتقاد بر اين است كه اين امر مي تواند در بهينه سازي سياستگذاري زيست محيطي در ايران مفيد باشد. يافته هاي پژوهش حاضر نشان مي دهد كه مهمترين استراتژي ها و برنامه هاي عملياتي اتحاديه (در افق سال 2030) تا به امروز شامل استراتژي هاي تنوع زيست محيطي، مواد شيميايي و جنگل، طرح عملياتي اقتصاد دوراني و برنامه عملياتي زيست محيطي بوده است. در كنار اين ها، اتحاديه طرح هايي نيز در جهت مقابله با بحران انرژي، بحران آب و غذا كه در ارتباط با مسايل زيست محيطي هستند، داشته است.

The world is faced with new threats which have taken complex nature day by day. One of these treats is environmental degradation which is a direct threat to human life and human being. For this reason, the EU and the EU member states have understood the importance of this threat from 1960 onwards and have tried planning of the space, appropriately. This article using descriptive-analytic method tries to investigate the EU experience in the domain of environmental policy making and it believes that this can be useful in optimal environmental policy making in Iran. The research findings show that the EU most important strategies and action plans (in the horizon of 2030) are as follows: biodiversity, chemicals and jungle strategies and circular economy and environmental action plans. Besides, the EU has had action plans to confront with energy, water and food crises which are in relation with environmental issues and threats.