مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - بازخواني رابطه كاهش نرخ فرزندآوري با افزايش نرخ طلاق در ايران

چكيده فارسي :

با اجراي برنامه جامع كنترل جمعيت و قانون تنظيم خانواده كه از ميانه دهه شصت در كشور در دستور كار قرار گرفت، نرخ رشد جمعيت كشور از 3/9 درصد در سال 1365 به 1/24 درصد در سال 1395 تنزل پيدا كرد و نرخ باروري از 6/5 فرزند به ازاي هر زن در سال 1365 به 1/8 فرزند در سال 1395 سقوط كرد. اين كاهش سريع نرخ باروري در ايران اسلامي، پيامدهاي گسترده‌اي در پي داشته است كه از مهم‌ترين آنها مي‌توان به پيامدهاي پيچيده و شبكه‌اي اجتماعي اشاره كرد. از جمله اصلي‌ترين مصاديق پيامدها و آسيب‌هاي اجتماعي برآمده از كاهش نرخ رشد جمعيت (YGR)[1]، سقوط نرخ فرزندآوري (TFR)[2] و رواج الگوي بي‌فرزندي و تك فرزندي در جامعه ايران است. افزايش محسوس نرخ طلاق[3] در سال‌هاي آغازين زندگي كه معمولا به صورت توافقي انجام مي‌شود و فراتر از آن تشديد گسترده پديده طلاق عاطفي، متغيري است كه به شدت از دگرگوني الگوي فرزندآوري، كاهش نرخ رشد جمعيت (YGR) و نرخ باروري (TFR) متاثر شده‌اند.