نگرشي تطبيقي بر وضعيت ديني جامعه پيشاقيام امام حسين(ع) و امام مهدي(عج)

فاقد عنوان لاتين

در طول تاريخ بشريت، در جوامع ديني هميشه كساني بوده‌اند كه به دلايل گوناگون در برابر تعاليم الهي تاب نياورده و به دنبال مطامع نفساني خود رفته‌اند. جامعه اسلامي نيز از اين آفت به دور نبوده و گروهي به دنبال فرهنگ جاهلي و احياي آن بودند. علي‌رغم زحمات بسياري كه پيامبر ص براي بنيان نهادن جامعه اسلامي و گسترش آن متحمل شدند، با وفات ايشان وضعيت دين‌داري مردم سير قهقرايي داشت. از آنجا كه حفظ كيان دين و هدايت جامعه به سوي تعاليم حيات‌بخش آن، از وظايف امام است؛ ائمه معصومين: همواره تا حد امكان كوشيده‌اند بنا بر مقتضيات زمانه، به روش‌هاي گوناگون به اين مهم عمل كنند. در فرهنگ شيعه، «قيام و حماسه حسيني» (عاشورا) و «قيام و انقلاب مهدوي» (ظهور)، از نقاط عطف حيات دينداران و بلكه بشريت به شمار مي‌رود. «قيام سرخ حسيني» در پيشينه حيات اسلام، باعث آبياري شجره طيبه دين و رشد و تعالي آن گرديد و «قيام سبز مهدوي» در آينده حيات اسلام، موجب ثمردهي اين شجره خواهد شد. يكي از مسائلي كه در بررسي اين دو جريان تاريخ‌ساز توجه انسان را به خود جلب مي‌كند، اشتراكات و شباهت‌هاي اين دو قيام و رهبران آن است كه پرداختن به آن، به مجالي بيش از حوصله يك مقاله نياز دارد. از اين رو در اين نوشتار، به بررسي اجمالي وضعيت ديني جامعه پيش از وقوع اين دو قيام مي‌پردازيم و آسيب‌ها و آفت‌هاي جامعه اسلامي در اين دو دوره را از جهت دين‌گريزي و دين‌ستيزي مورد بررسي قرار مي‌دهيم.

No Abstract