عوامل، نشانه‌ها و پيامدهاي احساس تنهايي در آموزه‌هاي ديني و روان‌شناسي

در روان شناسي، اگرچه برخي از انواع و مراحل احساس تنهايي، امري عادي و واقعي است، ولي برخي از اقسام و مراحل آن، پاتالوژيك و بيمارگون است. در متون ديني، نيز به خاطر معيت هميشگي و همراهي خداوند، احساس تنهايي نوعي آسيبِ بينشي، نگرشي، احساسي و عاطفي است، اما تنهايي مفيد و مثبت نيز وجود دارد؛ چون انسان ها، به كناره گرفتنِ آگاهانه و تنها شدگيِ انتخابي، براي رشد، تكامل و محفوظ ماندن از آلودگي هاي فكري، اجتماعي و فرهنگي نيز نياز دارند. شناخت دقيق مرزهاي احساس تنهايي پاتالوژيك و تنهايي مفيد، با شناختِ عوامل، نشانه و پي آمدهاي آنها، ميسر است. پژوهشِ پيشِ رو، با روش توصيفي تحليلي و به صورت مقايسه اي؛ سه نشانه براي احساس تنهايي پاتالوژيك، معرفي كرده و پي‌آمدهاي آن را داراي دوگونه »فرسودگيِ رواني « و »فرسودگي جسمي « دانسته؛ گونه اول را داراي ده آسيب و گونه دوم را با چهار آسيب، شناسانده ‌است. يافته هاي پژوهش، نشانگر آن ‌است‌ كه بين آياتِ قرآن، روايات، ديدگاه مفسران و نظريات روان شناسان، همسويي ديده مي شود.