تخصيص منابع كارايي‌محور در واحدهاي آموزش عالي: الزامات، پيامدها و چشم‌اندازها

با توجه به اهميت سازوكارهاي تخصيص منابع در بهبود عملكرد و احراز ناكارآمدي سازوكارهاي متعارف، اين مقاله به‌دنبال كاربست يك روش چندمرحله‌اي مشخص در چارچوب تحليل‌ها و شبيه‌سازي آماري است كه از مسير آن، سازوكار تخصيص منابع مناسب شناسايي مي‌شود. در اين راستا، الگوهاي تحليل پوششي داده‌ها و شاخص تغييرات بهره‌وري مالم‌كوئيست همراه با پنج مجموعه داده‌هاي‌ آماري مختلف از عرصه آموزش عالي در قالب الزامات علميفني استفاده شده‌اند؛ نخست وضعيت كارايي با الگوهاي تحليل پوششي داده‌ها اندازه‌گيري شده، سپس متناسب با شرايط كارايي كامل، منابع بين واحدها تخصيص يافته و در نهايت آثار آن روي تغييرات بهره‎وري با شاخص مالم‎كوئيست ارزيابي شده است. نتايج به‌دست آمده نشان مي‌دهند كه 1 ناكارايي زياد، پديده غالب در همه واحدها و مجموعه‌هاي آماري است. 2 تخصيص مجدد منابع، باعث تغيير ملموس در عملكرد مي‌شود و شدت بهبود عملكرد به درجه ناكارآمدي و وسعت آن به نوع سازوكار تخصيص منابع وابسته است و 3 بر مبناي تامين همزمان حداكثر كارايي و ارتقاي بهره‌وري، سازوكار تخصيص كارايي‌محور به عنوان مناسب‌ترين سازوكار شناسايي شده است. به اين ترتيب، به لحاظ روشي، بهبود و رشد همزمان كارايي و بهره‌وري به عنوان يك ملاك اساسي براي شناسايي سازوكار مناسب پيشنهاد مي‌شود كه از كاربست شبيه‌سازي آماري چندمرحله‌اي مبتني بر الگوهاي پوششي داده‌ها و شاخص‌ تغييرات بهره‌وري مالم‌كوئيست حاصل شده است.