الگوي ساختاري مهارت‌ ‌اجتماعي كودكان با ناتواني‌هاي يادگيري بر اساس سبك‌هاي ‌دلبستگي با نقش واسطه‌اي خودكارآمدي تحصيلي

زمينه و هدف: ناتواني هاي يادگيري عاملي مؤثر بر بسياري از جنبه هاي زندگي فرد از جمله مهارت اجتماعي است، به گونه اي كه عمده كودكاني كه مهارت اجتماعي ضعيف دارند، افسرده و منزوي ميشوند. بنابرين هدف پژوهش تدوين الگوي ساختاري مهارت اجتماعي كودكان با ناتوانيهاي يادگيري بر اساس سبكهاي دلبستگي با نقش واسطه اي خودكارآمدي تحصيلي بود. روش: مطالعه حاضر از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش گردآوري داده ها، همبستگي از نوع معادلات ساختاري بود. تعداد 200 نفر از دانش آموزان با ناتواني يادگيري مراجعه كننده به مركز درمان ناتوانيهاي يادگيري بوجيكاي شهر تهران در سال 98-1397 با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و فرم والدين پرسشنامه مهارت اجتماعي (گرشام و اليوت، 1990)، فرم والدين پرسشنامه سبك دلبستگي (هالپرن و كاپنبرگ، 2006)، و پرسشنامه خودكارآمدي تحصيلي (جينكينز و مورگان، 1999) براي جمع آوري داده ها استفاده شد. تحليل داده هاي پژوهش با استفاده از روش الگويابي معادلات ساختاري و آزمون اثرهاي واسطه اي در مدل پيشنهادي با روش بوت استراپ انجام شد. يافته ها: برآيندها نشان دادند كه الگوي پيشنهادي از برازش خوبي با داده ها برخوردار است. بر اساس نتايج، سبك هاي دلبستگي اجتنابي و اضطرابي و خودكارآمدي تحصيلي به ترتيب پيش بين منفي و مثبتي براي مهارت اجتماعي بودند (P 0.05). يافته ها همچنين نقش ميانجي گر خودكارآمدي تحصيلي را در رابطه بين سبك هاي دلبستگي اجتنابي و اضطرابي با مهارت اجتماعي مورد تأييد قرار دادند. نتيجه گيري: نتايج نشان دادند كه سبك هاي دلبستگي اجتنابي و اضطرابي موجب كاهش مهارت هاي اجتماعي در كودكان با ناتواني هاي يادگيري شده و سبك هاي دلبستگي از طريق خودكارآمدي تحصيلي به طور غيرمستقيم به ارتقاء مهارت اجتماعي در اين كودكان كمك مي كند.