فيلم ناصرالدين شاه اكتور سينما(1370) بازنمايي كننده تجربه نظاره‌گري جسماني و از ميان رفتن مرز ميان ناظر و منظر سينمايي

فيلم ناصرالدين شاه اكتور سينما مبتني بر وقايع ورود سينما به ايران و با مروري بر تاريخ سينماي ايران، داستاني تخيلي ارائه مي‌كند، و از اين مدخل به معضلات ساخت فيلم و مميزي مي پردازد و نقش قدرت حاكم در اين فرايند را مورد اشاره قرار مي دهد. در طول روايت، دايما مرزهاي ميان فضاي واقعي مفروض جهان داستان و فضاي سينمايي درون روايت محو مي شود؛ گاه شخصيت فيلمي وارد فضاي واقعي مي شود و فاصله پرسپكتيوي و جايگاه امن نظاره گري را از بين مي برد، و گاه تماشاگر وارد محيط فيلم مي شود و با شخصيت فيلمي به تعامل مي پردازد. از اين منظر اين اثر را مي توان به مثابه كنكاشي خلاقانه در رابطه با تجربه نظاره گري سينمايي در نظر گرفت. با شكافته شدن پرده و شكسته شدن مرز ميان ناظر و منظر سينمايي، اين فيلم الگوي نظاره گري مبتني بر تماس لامسه اي و ارتباط بدني را بازنمايي مي كند. پژوهش حاضر كه با روش توصيفي تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه‌اي صورت گرفته است، اين بحث را مطرح مي سازد كه اين اثر، با اداي دين به تاريخ سينماي ايران سعي كرده است درك سنتي از مفهوم نظاره گري سينمايي را مورد پرسش قرار دهد و بر جنبه‌هاي تناني و ادراك جسماني در تماشاي فيلم تاكيد كند.