طراحي الگوي مشاركت عمومي در خط‌مشي‌گذاري با رويكرد چندروشي

مشاركت مردم در تصميمات سياسي سا لهاي اخير از اهميت بالايي برخوردار شده است. در ايران نيز اين موضوع به تازگي مورد توجه خط مشي گذاران قرار گرفته است. از اين رو، هدف اين پژوهش طراحي الگوي مشاركت عمومي در خط مشي گذاري با رويكرد چند روشي است. پژوهش حاضر شامل دو مرحله است؛در مرحله اول از روش كيفي مطالعه موردي استفاده ميشود. براي اين منظور كشور سوئيس به عنوان كشوري كه تاريخچه طولاني در به كارگيري سازوكارهاي مشاركت مستقيم دارد به عنوان نمونه انتخاب و مورد مطالعه عميق قرار گرفت. نتايج به دست آمده از اين مرحله وارد مرحله دوم پژوهش شد كه از نظريه داده بنياد براي طراحي الگوي مشاركت عمومي در خط مشي گذاري استفاده شد. بر اساس الگوي پژوهش، پديده محوري، مشاركت عمومي در خط مشي گذاري است و شرايط علّي كه موجب ايجاد مفهوم مشاركتعمومي در خط مشي گذاري ميشود از سه مقوله عوامل ساختاري، اقتصادي و رفتاري تشكيل شده است.شرايط زمينه اي دربرگيرنده دو مقوله ميزان باز بودن فضاي سياسي و سطح فناوري است. شرايط مداخله گر از دو مقوله اراده سياستمداران براي مشاركت و تقاضاي عمومي براي مشاركت تشكيل شده است. راهبردها دربرگيرنده سازوكارهاي مشاركت عمومي، مرحله و سطح خط مشي گذاري، نوع خط مشي و نحوه تعادل بين ديدگاه نخبگان و عامه مردم است. درنهايت، پيامدها، مشروعيت دموكراتيك دولت را ارتقا ميدهد، نقش مهم مردم به رسميت شناخته ميشود و اعتماد عمومي را افزايش ميدهد . فرهنگ سياسي مشاركت مستقيم يك فرايند يادگيري جمعي است كه براي توسعه نياز به زمان و همچنين امكان هايي براي اصلاح خطاها دارد.