تونس؛ همزيستي سكولاريسم و بنيادگرايي

چرا و چگونه تونس برخلاف ديگر كشورهاي عربي، چرا و چگونه گذار دمكراتيك نسبتاً موفقي درپس از انقلاب هاي بهار عربي داشت؟ به اين سؤال هرچند كوتاه و روشن، اما نمي توان پاسخي سريع و مختصر داد و لازم است ازخلال اتخاد چهارچوب نظري زمينه گرا، آرشيو تلاش نخبگان و مردم عادي تونس درطول تاريخ اين سرزمين كهن از نو كاوش شود تا مشخص گردد كه موفقيت تونس و انقلاب 2011 آن يك شبه و تصادفي حاصل نشده بود و پشت اين موفقيت، انباشتي از تجربۀ زيسته و تاريخي تونسي ها وجود داشت. پس بعنوان ملاحظه اي روش شناسانه، زمينۀ تاريخي/فرهنگي تساهل و طلح طلبي در كشور تونس، در اين مقاله مورد تحليل قرارگرفت تا ازخلال آن، نشان داده شود كدام سياست گذاري هاي عمومي در دولت هاي پيش از انقلاب، روبنايي حقوقي/سياسي را بر روي اين زمينۀ فرهنگي نهادينه كرده بودند كه باعث شد تا دستاوردهاي انقلاب تونس همچنان باقي بمانند. درنهايت بعنوان نتيجه گيري تشكيل معاونتي در نهاد رياست جمهوري براي گفتگو و تمرين توافق كردن پيشنهاد مي گردد بخصوص كه سياست گذاران عمومي اين معاونت، حين سياست گذاري هاي خود لازم است به يافتۀ اصلي اين پژوهش و همچون اصلي روش شناختي توجه كنند كه تنها ازخلال يك زمينۀ فرهنگي صلح آميز و معتقد به همكاري جمعي (همچون كشور تونس)، شكوفايي اقتصادي و رفاه عمومي در ايران محقق خواهد شد.