شيوه‌هاي شخصيت‌پردازي در برۀ گمشدۀ راعي

شخصيت يكي از اركان اصلي داستان است كه بدون آن خلق داستان امكان پذير نيست؛ اما پردازش اين عنصر داستاني يكي از سازوكارهايي است كه توانمندي نويسنده را در آفرينش اثري ماندگار نشان مي دهد. هوشنگ گلشيري يكي از داستا ن نويسان صاحب سبك معاصر است كه آثار برجسته اي از خود برجاي گذاشته است. «برۀ گمشدۀ راعي» از داستان هاي بلند، پركشش و تأثيرگذار اوست كه به بازتاب سرخوردگي روشنفكران در دهۀ پنجاه پرداخته است. شخصيت پردازي در اين اثر برجستة ادبي موضوع مقالة حاضر است كه نگارنده تلاش نموده به روش توصيفي تحليلي به كشف شيوه هاي شخصيت پردازي در اين اثر دست يابد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد گلشيري با روش هاي مختلف شخصيت پردازي آشناست و از هريك به اندازه و فراخور موقعيت و فضاي داستان استفاده نموده است. نام ها را نسبتاً قديمي انتخاب كرده كه رنگ مذهبي برجسته تري دارند و غالباً با مسماي خود مناسبت دارند. توصيف شخصيت ها، محيط، گفت وگوها و... در خدمت فضاي داستان هستند. شيوۀ جريان سيال ذهن در تمام اجزاي داستان محسوس است. رمزگونگي از نكات اصلي اين داستان است و نويسنده تلاش نموده در فضاي سياسي اجتماعي معاصر، خلف صدقي از آثار نمادين گذشته برجاي بگذارد.