بررسي و تحليل بومي گرايي و ادبيات عامه در آثار ابراهيم گلستان

در دهه هاي اوليۀ قرن حاضر، در ادبيات داستاني، جريان بازگشت به اصل، با عنوان بومي گرايي پديد آمد. بومي گرايي را در گسترده ترين معنا مي توان آموزه اي دانست كه خواستار باز آمدن، باز آوردن يا ادامه رسوم، باورها و ارزش هاي فرهنگي و بومي است. ابراهيم گلستان كه با زبان خاص خود موفق به خلق آثاري مانا در زمينۀ داستان هاي بومي شده، به زيبايي و در موارد ضروري از فضاي بومي محلي براي رساندن مفهوم به خواننده بهره گرفته است. زبان و بيان بومي و محلي و اعتقادات محلي از زبان شخصيت هاي داستاني اين نويسنده، نه تنها در پيشبرد داستان مؤثر است، بلكه زبان و بيان محلي به همراه باورهاي بومي، راهي براي بيان و مقابله و مبارزۀ نويسندگان با معضلات و مشكلات اجتماعي، اعتقادات نادرست و خرافي، فقر اقتصادي و به همراه آن فقر فرهنگي است. اين زبان، به خواننده ياري مي رساند تا خود را در فضاي مورد نظر نويسنده قرار دهد و شخصيت هاي داستان براي او باورپذير شود. گلستان به نحوي شايسته از عناصر بومي بهره گرفته و در عرصۀ ادبيات بومي محلي به موفقيت دست يافته. در اين تحقيق كوشيده شده تا پس از بررسي ويژگي هاي بومي گرايي در ادبيات، براساس شيوه كتابخانه اي و با ديدگاه تحليلي – توصيفي، به تطبيق داده ها با آثار بومي  گرايي ابراهيم گلستان پرداخته شود و ويژگي هاي بهره گيري نويسنده از فضا، انديشه، آداب و رسوم و كلام بومي و در نهايت  شكل گيري فرم داستاني و سبك نگارشي وي تبيين شود.