بررسي و تحليل هويت انسان در سروده هاي سپيده كاشاني و قيصر امين پور

انسان با توجه به شرايط زيستي و تاثيرپذيري اش از محيط و روي داده‌هاي سخت زندگي اجتماعي، به هويت خود شكل مي‌دهد. اين هويت زادۀ  فرديت يافتگي و تقابل درون و بيرون اوست. تقابلي كه در ازل از ناسازي خاك وجود او و روح الهي، به وجود آمده و خود ايجادگر تقابل‌هاي ديگر شده است، بنابراين انسان با گرايش به هر يك از اين دو عنصر، سرنوشت خويش و سعادت و شقاوت خود را رقم مي‌زند. او در مواجهه با بلاياي سخت، بيش از شرايط عادي، ويژگي‌هاي ذاتي و اكتسابي را بروز مي‌دهد. يكي از اين رويدادهاي تعيين كننده، جنگ است كه بر انسان تحميل مي‌شود و او را بر سر دوراهي مقاومت يا تسليم قرار مي‌دهد تا فضيلت و يا رذيلت‌هايش را به نمايش بگذارد. در اين مقاله برسر آنيم بدانيم كه آدم‌ها، در جريان جنگ، از ديد سپيده كاشاني و قيصر امين‌پور، چه ويژگي‌هايي دارند و چگونه مي‌توانند با اين خصوصيات، ذات الهي و پنهان خويش را آشكار كنند. داده هاي اين مقاله با بهره گيري از شيوۀ  كتابخانه اي فراهم آمده و با روشي كيفي، توصيف و تحليل شده است. مهم‌ترين دستاورد اين پژوهش اين است كه در آغاز جنگ ذات الوهي انسان‌ها همواره شيطان را محروم مي‌كند ولي با پايان يافتن جنگ، به تدريج شيطان راه نفوذ در آنان را مي‌يابد.