ناراستي و پنهان‌كاري در داستان رستم و سهراب شاهنامه

شاهنامه نامدارترين اثر حماسي ايران است. آثاري نظير شاهنامه، در كنار روايت داستان‌هاي پهلواني، با نشاندن هنجارها و ناهنجاري‌ها در مقابل هم، وظيفۀ تعليم نيكي‌ها را نيز انجام مي‌دهند. داستان نبرد رستم و سهراب اگر چه بخش كوچكي از شاهنامه است امّا از مشهورترين داستان‌هاي اين كتاب است. اين نوشتار، داستان رستم و سهراب شاهنامۀ فردوسي را از منظر ادبيات تعليمي و مبحث راستگويي، مي‌نگرد. در يك نگاه گذرا و سرسري به داستان رستم و سهراب، با توجه به آغاز و پايان داستان، خواننده گمان مي‌كند كه فردوسي هم همانند تصوّر بسياري از مردم آن روزگار، تقدير را بدون نقش فعّال آدمي، مهم‌ترين عامل بروز فاجعه مرگ سهراب قلمداد مي‌كند امّا با نگاهي دقيق‌تر به داستان به نظر مي‌رسد كه فردوسي، در چينش مكالمات اشخاص اين داستان، نشان مي‌دهد كه همگي در پنهان كردن حقيقت، دست دارند و همين كارهاي آن‌ها در وارونه ‌نشان دادن حقايق دست به دست هم داده و به بروز فاجعه منتهي شده است.