بررسي نقش واسطه‌اي سبك‌هاي دلبستگي به والدين و همسالان در پيش بيني پرخاشگري و خودكارآمدي اجتماعي نوجوانان مراجعه كننده به مراكز درماني شهر زاهدان

سابقه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه اي سبك هاي دلبستگي به والدين و همسالان در پيش بيني پرخاشگري و خودكارامدي اجتماعي نوجوانان بود. روش بررسي: اين پژوهش از نوع پژوهش هاي توصيفي همبستگي (پيش بين) و از لحاظ هدف كاربردي محسوب مي شود. جامعه آماري اين پژوهش كليه نوجوانان مراجعه كننده به مراكز درماني در شهر زاهدان بودند كه برابر آخرين آمار، 190 نفر بودند كه با استفاده از جدول مورگان حجم نمونه 122 نفر تعيين شد. روش نمونه گيري به صورت در دسترس و ابزار مورد استفاده، پرسشنامه دلبستگي به والدين و همسالان ارمسدس و گرينبرگ (1987)، پرسشنامه پرخاشگري باس و پري (1992) و پرسشنامه خودكارآمدي اجتماعي نوجوانان كنلي (1989) بودند. فرضيه هاي پژوهش در نرم افزار 22 SPSS با استفاده از آزمون آماري رگرسيون گام به گام مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافتهها: از ميان مولفه هاي سبك هاي دلبستگي به همسالان، در گام اول مولفه احساس بيگانگي با همسالان ، 0.11 درصد واريانس و در گام دوم احساس بيگانگي با والدين 0.18 درصد واريانس پرخاشگري را در سطح اطمينان 0.99 در نوجوانان پيش بيني كرد. همچنين از ميان مولفه هاي مربوط به سبك هاي دلبستگي به همسالان، فقط مولفه ارتباط با همسالان 0.025 درصد واريانس خود كارامدي اجتماعي را در سطح اطمينان 0.95 درصد پيش بيني كرد. نتيجه گيري: ﺩلبستگي ﺑﻪ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻻﻥ ﺍﺯﺟﻤﻠﻪ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻣﻬﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ پرخاشگري و خودكارآمدي اجتماعي نوجوانان نقش دارد.