تغيير بيان گيرنده‌هاي اوركسيني 1 و اندوكانابينوئيدي 1 هيپوكامپ در سه مدل تشنجي پنتيلن‌تترازول، پيلوكارپين و اسيد كاينيك

هدف: تشنج يك فعاليت نوروني هم‌زمان و غيرطبيعي در مغز است كه مي‌تواند باعث فعال شدن گيرنده‌هاي مختلف تشديد‌كننده يا تضعيف‌كننده تشنج از جمله گيرنده اوركسيني و/يا اندوكانابينوئيدي شود. زمان فعال شدن اين گيرنده‌ها مي‌تواند بر كنترل تشنج‌ها موثر باشد. لذا اين مطالعه زمان بيان ژن گيرنده‌هاي اوركسيني 1 يا اندوكانابينوئيدي 1 به دنبال تشنج در سه مدل تشنجي پنتيلن تترازول، اسيد كاينيك و پيلوكارپين را بررسي مي‌كند. مواد و روش‌ها: تعداد 56 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار در سه گروه تجربي پنتيلن تترازول، اسيد كاينيك و پيلوكارپين قرار گرفتند. شدت تشنج بر اساس زمان نهفته تزريق داروي تشنج‌زا تا شروع تشنج (از زمان تزريق تا شروع تشنج؛ زمان نهفته 1 و از زمان شروع تشنج تا تشنج‌هاي تونيك كلونيك؛ زمان نهفته 2) و مدت زمان تشنج محاسبه گرديد. بررسي بيان ژن دو گيرنده اوركسيني 1 و اندوكانابينوئيدي 1 به روش RT-PCR انجام شد و نتايج با گروه كنترل (بدون القاي تشنج) مقايسه گرديد. يافته‌ها: مطالعه ما نشان داد مدت زمان نهفته اول و دوم در مدل‌هاي اسيدكاينيك و پيلوكارپين به‌طور معني‌‌داري در مقايسه با گروه پنتيلن تترازول افزايش داشت، در حالي كه مدت زمان مراحل تشنجي كم‌تر بود. ميزان بيان ژن گيرنده اوركسيني 1، چهار ساعت بعد و گيرنده اندوكانابينوئيدي 1، بلافاصله و چهار ساعت بعد در مدل‌ تشنجي پنتيلن تترازول نسبت به گروه كنترل افزايش يافت. ميزان بيان ژن گيرنده‌هاي اوركسيني 1 و اندوكانابينوئيدي 1 در مدل اسيدكاينيك، يك هفته بعد از تشنج افزايش نشان داد، در حالي‌كه در گروه پيلوكارپين، فقط 28 روز بعد از تشنج افزايش بيان گيرنده‌ها مشاهده گرديد. نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه هر چه تاخير زماني تشنج در يك مدل كم‌تر و مدت زمان تشنجي بيش‌تر باشد، افزايش بيان ژن گيرنده اوركسيني 1 و اندوكانابينوئيدي 1 زودتر اتفاق مي‌افتد.