اثربخشي تدريس مهارت نوشتار براساس روش وارونه بر عملكرد مهارت نوشتاري و خودتنظيمي زبان‌آموزان ايراني

گسترش تدريجي ابزارها و تكنولوژي‌هاي خلاقانه در سال‌هاي اخير از يك سو و پررنگ‌تر شدن رويكردهاي زبان‌‌آموز ـ بنياد به نسبت رويكرهاي معلم ـ بنياد از سوي ديگر، زمينۀ لازم را براي خلق فرصت‌هاي جديد جهت بهبود كيفيت آموزش مهيا كرده است. يكي از تازه‌ترين متدهاي آموزشيِ زبان‌آموز ـ محور و متكي بر فناوري‌هاي مدرن، متد وارونه است كه توانسته در مدت‌زمان كوتاهي توجه بسياري از محققان حوزۀ آموزش را به خود جلب كند. پژوهش حاضر درصدد است تا تأثير برگزاري كلاس‌هاي آموزش مهارت‌هاي نگارش را در قالب متد وارونه بر عملكرد نگارشي و نيز ميزان خودتنظيمي نگارشي زبان‌آموزان ايراني ارزيابي كند. بدين منظور، تعداد 48 زبان‌آموز در دو كلاس در دانشگاه آزاد اسلامي به‌منزلۀ شركت‌كنندگان در اين مطالعه انتخاب شده و به‌طور تصادفي به گروه‌هاي كنترل (تعداد 25 نفر) و آزمايش (تعداد 23 نفر) منصوب شدند. به منظور تحقق اهداف پژوهش زبان‌آموزان گروه كنترل به مدت يك ترم براساس روش‌هاي معمول آموزش ديدند و در مقابل در گروه آزمايش از روش يادگيري وارونه براي آموزش استفاده شد. علاوه‌براين از يك پرسش‌نامۀ خودتنظيمي نگارشي به همراه دو فعاليت زمان‌بندي‌شده مربوط به مهارت نوشتاري براي جمع‌آوري داده‌هاي موردنظر بهره گرفته شد. نتايج پژوهش حاضر نشان مي‌دهد كه عملكرد زبان‌آموزان گروه آموزش وارونه از ‌نظر مهارت نگارشي و همچنين ميزان خودتنظيمي به مراتب بهتر از زبان‌آموزان گروه كنترل بوده است. از منظري عمل‌گرايانه، يافته‌ها و پيشنهادات جستار پيش‌رو را مي‌توان به‌مثابۀ الگويي براي گنجاندن روش‌هاي آموزشي وارونه در برنامه‌هاي درسي معرفي كرد. به‌طور خاص با توجه يافته‌ها، دستاورد اصلي پژوهش مي‌تواند اين باشد كه استفاده از روش وارونه در كلاس‌هاي نگارش مي‌تواند به بهبود مهارت نوشتاري زبان‌آموزان كمك شاياني كند.