نمود واژگاني درگويش لكي

يكي از مقوله‌هاي معنا‌شناختي كه در كنار ساير مقوله‌هاي دستوري متبلور‌شده در فعل (از قبيل وجه و زمان دستوري) داراي اهميت بسزايي است، نمود فعل است. مقولۀ نمود را مي‌توان نحوۀ نگريستن به فعل از لحاظ آغاز شدن، چگونگي تحقق، تداوم و يا پايان يافتن رويداد فعل دانست، در حالي كه نمود دستوري معمولاً با عناصر تصريفي و غيرتصريفي در جمله بيان مي‌شود، افعال حاوي نمود واژگاني بدون اخذ نشانۀ دستوري خاصي و با توجه به معنا و ويژگي‌هاي ذاتي فعل، چارچوب زماني خاصي را به لحاظ شروع، چگونگي تحقق، ادامه و پايان رويداد نشان مي‌دهند. اين پژوهش با رويكردي توصيفي ـ تحليلي و با درنظر گرفتن رويكردهاي نمودي و مدل‌هاي موجود در‌خصوص نمود، به بررسي و طبقه‌بندي انواع نمود واژگاني فعل در گويش لكي مي‌پردازد و نشان مي‌دهد كه در چارچوب مدل كرافت (2012) گويش لكي داراي چهار گروه اصلي نمود واژگاني شامل ايستا، فعاليتي، غايتمند و حصولي و ده زير‌گروه نمود واژگاني شامل ايستاي گذرا، ايستاي پايدار اكتسابي، ايستاي پايدار ذاتي، فعاليتي مستقيم (جهت‌دار)، فعاليتي غير‌مستقيم (چرخه‌اي)، غايتمند مستقيم (جهت‌دار)، غايتمند غير‌مستقيم، حصولي بازگشتني، حصولي غيربازگشتني و حصولي دوره‌اي (چرخه‌اي) است.