نشانه - معناشناسي گفتماني تن‌نگاشته‌هاي ايران

با التفات به تحليل گفتمان پديدارشناختي از‌منظر نشانه ـ معناشناسي، نظام معنايي تن‌نگاشته معطوف به بازتوليد زباني است. گفتمان وجوه ادراك حسي را براي سوژه پديدار مي‌سازد. جسمانه راهي است به‌سوي ادراك حسي ابعاد گمشدۀ معنا و تجربۀ زيستۀ پديداري. پس از طرح ديدگاه‌هاي پديدارشناختي، هوسرل و همكاران نظريۀ تن را در ارتباط سوژه با ادراك حسي مطرح كرده است. لاندوفسكي در تداوم ايدۀ نقصان معنا نظام معنايي تصادف و تطبيق را بيان كرده است. هدف از اين پژوهش، بررسي چگونگي فرايند ادراك حسي تن‌نگاشتۀ پديداري با رويكرد نشانه ـ معناشناسي ـ گفتماني است. به بيان ديگر، پرسش اصلي اين پژوهش اين است كه سوژۀ ادراكي حسي در تعامل معنادار با تن‌نگاشتۀ زباني، چگونه نظام معنايي را درون گفتمان استعلا مي‌بخشد؟ در روند پژوهش با بسط نظريۀ مرلوپونتي و لاندوفسكي، تن‌نگاشتۀ نوشتاري را با رويكرد نشانه ـ معناشناسي مكتب پاريس مطالعه مي‌كنيم و به فرايند كشف، توليد و دريافت معنا خواهيم پرداخت. اين پژوهش از نوع كيفي است و به روش توصيفي ـ تحليلي صورت پذيرفته است. در‌نهايت، در پژوهش حاضر مشخص شد كه تن‌نگاشتۀ پديداري نظام معنايي زبان را به‌سوي كشف تجربۀ زيسته حضور سوق مي‌دهد و لايه‌هاي پنهان معنا را هويدا و معناهاي آشكار را غايب مي‌كند. اين ويژگي فراگفتماني است كه براي دستيابي به قدرت و جاودانگي در درون گفتمان متجلي مي‌شود و نظام معنايي گفتمان را استعلا مي‌دهد.