بررسي و تحليل تعامل تنشي ـ شوشي در گفتمان نفثه‌المصدور

هدف پژوهش حاضر تحليل تعامل دوسويۀ تنش و شوش در گفتمان نفثه‌المصدور است. نفثه‌المصدور به معناي »آه‌هاي سينۀ دردناك «، اثري شكوه‌آميز و گله‌نامه‌اي دردناك به سال 632 ق به قلم محمد منشي نسوي متأثر از فجايع فجيع مغولان است كه با لحن و ضرباهنگي تند آغاز مي‌شود. گفتمان اين اثر به‌دليل تعامل دوسويۀ تنش بيروني (تعدد زخم‌هاي ناشي از حملۀ مغول) و شوش دروني (سوز و حسرت نويسنده) و ارتباط آن‌ها با يكديگر به‌دليل اينكه وضعيت دروني صرفاً دنباله و انعكاس وضعيت بيروني است، تبديل به گفتماني با دو صبغۀ تنشي ـ شوشي شده است. بنابراين، نتايج پژوهش حاضر نشان مي‌دهد كه اگرچه در آغاز گفتمان اين اثر، شاهد افزايش تدريجي تنش محتوايي و شوش زباني هستيم، ولي به‌تدريج انرژي و هيجان آغازين به آرامش مي‌گرايد و ساختار كتاب مطابق با الگويي نزولي و در جهت گسست گفتماني پيش رفته و به ايجاد پادگفتمان توزيعي منجر شده است.