اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي برخط بر دشواري تنظيم هيجان، احساس گناه و نشانگان تجزيه‌اي در افراد افسرده

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي برخط بر دشواري تنظيم هيجان، احساس گناه و نشانگان تجزيه‌ اي در افراد افسرده بود. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون پيگيري با گروه گواه بود. جامعه‌ آماري اين پژوهش شامل تمام افراد دچار افسردگي اساسي مراجعه‌ كننده به خانه هاي بهداشت شهرستان گرمسار در بهار سال 1400 بودند كه از ميان آنها 30 نفر به روش نمونه ‌گيري دومرحله‌ اي تصادفي انتخاب و با همگن ‌سازي سن، تأهل و تحصيلات به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. شركت كنندگان جهت پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري به مقياس دشواري هاي تنظيم هيجان (گراتز و روئمر، ۲۰۰۴) (DERS)؛ پرسشنامه‌ احساس گناه (كوگلر و جونز، 1992) (GI) و مقياس تجارب تجزيه ‌اي (برنستاين و پاتنام، ۱۹۸۶) (DES) پاسخ دادند. پس از 8 جلسه رفتاردرماني ديالكتيكي براي گروه آزمايش، داده ه‌اي پژوهش با استفاده از روش تحليل واريانس با اندازه‌ گيري مكرر تجزيه و تحليل شدند. يافته ‌ها: نتايج پژوهش نشان داد رفتار درماني ديالكتيكي بر دشواري تنظيم هيجان، احساس گناه و تجارب تجزيه اي در افراد افسرده اثربخش بود (0.01 P) و اثر آن در طول زمان تداوم داشت (0.01 P). نتيجه‌ گيري: براساس نتايج حاصل به كارگيري رفتاردرماني ديالكتيكي در درمان افسردگي اساسي و تظاهرات آن از جمله دشواري در تنظيم هيجان، احساس گناه و نشانگان تجزيه‌ اي در مراكز مشاوره و روان‌درماني مي‌ تواند مؤثر واقع شود.