تحليلي فلسفي از جهان‌هاي اعتباري؛ جهان ـ ذهن و جهان ـ ساخت

انسان به طور طبيعي و عادي اين‌گونه مي‌انديشد كه با اشياي طبيعي همان‌گونه كه هستند، تعامل دارد. اين پندار تا حدودي درست است؛ لكن برخي انديشمندان متأخر در تبيين لايه‌اي عميق‌تر از حيات انساني معتقدند كه بشر در طبيعت صرف، زندگي نمي‌كند؛ زيرا بسياري از اشيا در زندگي اين موجود عجيب، معاني طبيعي خود را ندارند و انسان در تعامل با طبيعت اين اشيا را آن‌گونه كه هستند در نظر نمي‌گيرد، بلكه آنها در زندگي انسان معاني ويژه‌اي دارند كه حاصل فاعليت ذهني انسان است. اين انديشمندان مسئله زيست انسان در جهان‌هايي ساختگي را مطرح مي‌سازند و هريك در تبيين آن، راهي ويژه برگزيده‌اند؛ اما نويسنده پژوهش مفصلي درباره چيستي عمل اعتبار و واقعيت‌هاي اعتباري انجام داده و نظريه جديدي در اين زمينه دارد كه از آن با عنوان «نظريه واقعيت‌هاي اعتباري» ياد مي‌كند. بر پايه اين نظريه، انسان بر اساس اموري كه مي‌توان آنها را زمينه‌هاي اعتبار ناميد، براي هر چيزي كه با آن تعامل دارد، هويت‌هايي ذهني ايجاد مي‌كند كه معنا و واقعيت آن شيء براي وي خواهد بود. هويت‌هاي ذهني مزبور وقتي كه در كنار هم و به صورت مجموعي در نظر گرفته شوند، جهاني را مي‌سازند كه مي‌توان آن را جهان اعتباري يا ساخته انسان دانست. براين‎اساس انسان در فرايند حيات خود دو جهان اعتباريِ جهان ـ ذهن و جهان ـ ساخت را ايجاد، و در آن زيست مي‌كند.