مطالعه ساختمان گسل‌هاي تنگه هرمز با استفاده از داده‌هاي لرزه‌اي سه‌بعدي

يكي از راه هاي كشف و به دست آوردن اطلاعات از ساختارهاي پنهان در بخش زيرين رسوبات، زماني كه برون زد ندارند يا در دريا واقع شده اند، استفاده از داده هاي لرزه اي دو يا سه بعدي است. خوشبختانه بخش جنوبي ايران شامل خليج فارس و تنگه هرمز داراي منابع غني از هيدروكربن هاست كه سبب شده تا داده هاي لرزه اي قابل قبولي در اين بخش وجود داشته باشند. منطقه تنگه هرمز از نظر زمين شناسي ساختماني در بخش شمال خاوري خليج فارس و بين دو منطقه (zone ) زمين ساختي، يكي زون زمين ساختي زاگرس و ديگري زون فرورانش صفحه عمان واقع شده است.تمركز اين پژوهش بر روي نتايج حاصل از داده‌هاي لرزه‌اي موجود مي‌باشد. اولين مرحله از شكل‌گيري حوضه، مرحله باز شدن درياي نئوتتيس است كه با رسوب‌گذاري سازندهاي دشتك، كنگان و خانه كت هم‌زمان‌شده كه پس‌ازآن يعني در ترياس بالايي يك ناپيوستگي نيز روي‌داده و بر روي رسوبات ترياس آغازين تا مياني مشخص‌شده است كه مي‌توان به‌عنوان توسعه حوضه رسوبي از آن يادكرد. اين مرحله از باز شدن حوضه سبب شكل‌گيري گسل‌هاي بزرگ و به‌احتمال پي‌سنگي در منطقه شده است كه مطالعه اين گسل‌ها و حركات آن‌ها موضوع اين مقاله است. مرحله بعدي يعني تحول و تكامل حوضه زماني آغاز مي‌شود كه حوضه شروع به بسته شدن مي‌كند و درباره زمان دقيق آن اختلاف‌نظر وجود دارد؛ اما آنچه واضح است چهار رويداد فشاري است كه در زمان‌هاي سنومانينتورونين تا ماستريشتين، رويداد فشارشي اواخر پالئوسن اوايل ائوسن، رويداد فشارشي اواخر اليگوسن ميوسن، رويداد فشارشي اواخر ميوسن تا كواترنري است كه به ترتيب سبب فرارانش افيوليت‌ها و درنهايت رسوب‌گذاري گورپي به همراه فرسايش در برخي مناطق، رسوب‌گذاري پابده و همچنين فرسايش منطقه‌اي، فرسايش و از بردن سازندهايي چون آسماري و گچساران و درنهايت آخرين فاز همان فاز كوهزايي زاگرس است كه فرايند فشارش همچنان ادامه دارد.