استيتمنت در نقاشي معاصر ايران از منظر تحليل گفتمان چندوجهي (مطالعۀ موردي: نمايشگاه‌هاي انفرادي نقاشي در گالري طراحان آزاد، از سال 1385 تا 1395)

بيان مسئله: استيتمنت نمايشگاه از جمله وجوه زباني منفصل از اثر است كه در كنار وجه تصويري آثار در نمايشگاه هاي هنري معاصر، به گفتماني چندوجهي شكل مي دهد. وجوه زباني و تصويري در قالب يك گفتمان واحد و براي رسيدن به يك هدف با يكديگر تعامل دارند. امروزه استيتمنت ها بخش انضمامي مهمي از روند خلق، خوانش و يا شكل گيري نمايشگاه ها هستند، به ويژه در موقعيت هايي كه دلالت هاي مفهومي بر معناهاي زيبايي شناختي پيشي يابد. بنابراين يكي از مسائل تازه در هنر معاصر كاركرد متن ها و يادداشت هاي نمايشگاهي و ارتباط آن ها با وجه تصويري گفتمان هنري است.سؤال: كاركرد اين متون چيست؟ روابط اين بخش از وجه زباني با وجه تصويري در نمايشگاه و نقش آن ها در ارتباط با كاركرد استيتمنت ها به چه شكلي است؟ هدف: هدف از مقاله پيش رو مطالعه و طبقه بندي روابط افزايشي وجه زباني نسبت به وجه تصويري در نقاشي معاصر ايران است.روش تحقيق: اين مقاله از طريق مطالعه كيفي به بررسي كاركرد اصلي استيتمنت ها توجه كرده و با بررسي كارنماهاي انفرادي نقاشي در گالري طراحان آزاد در فاصله زماني 1385 تا 1395 و با استفاده از چارچوب نظري تحليل گفتمان چندوجهي، به استخراج و طبقه بندي روابط زباني (استيتمنت) و تصويري در بافت نقاشي معاصر مي پردازد. نتيجه گيري: استيتمنت مؤثر قادر است با افزودن جزييات، وجه تصويري را افزايش دهد و يا از طريق توصيف، آن را تقويت نمايد. اما از همه مهم تر مي تواند وجه تصويري را گسترش دهد. اين رابطه هاي افزايشي وجه تصويري را زمينه مند كرده كه از مهم ترين كاركردهاي استيتمنت به عنوان وجه زباني منفصل است و به سمت يك صورت بندي يكپارچه ارتباطي و فرارشته اي كه حاصل فرآيند روابط ميان وجوه است حركت مي كند.