بررسي كيفي عوامل مؤثر بر رضايت زناشويي از ديدگاه زنان مطلقه: مقايسه نگرش‌هاي زنان قبل و بعد ازدواج

هدف: اين پژوهش با هدف مقايسه كيفي عوامل مؤثر بر رضايت‌زناشويي از نظر زنان مطلقه، قبل و بعد از فرآيند ازدواج و طلاق آن‌ها انجام شد. روش: طرح پژوهش كيفي بود و از نظريه زمينه‌اي براي بررسي زمينه داده‌ها استفاده شد. از بين زنان مراجعه كننده به دادگاه خانواده شهرستان ميبد در سال 1398 كه از همسر خود جدا شده بودند، به شيوه نمونه‌گيري هدفمند 12 نفر براي شركت درپژوهش انتخاب شد. حجم نمونه براساس اشباع نظري داده‌هاي مستخرج از مصاحبه عميق نيمه‌ساختار يافته انتخاب شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد زنان مطلقه، قبل از ازدواج، يا تعاريف خاص و غيرواقعي نسبت به رضايت زناشويي داشتند و يا يك ديد ايده‌آل‌گرايانه و سطحي‌نگر به زندگي زناشويي با كمترين حد وجود مشكلات داشتند، درصورتي كه بعد از طلاق به ملاك‌هاي عيني و مشخصي براي دست يابي به رضايت زناشويي معتقد شده بودند. عوامل مؤثر بر رضايت زناشويي از نظر زنان شركت‌كننده در پژوهش قبل از ازدواجشان در قالب مفاهيمي مانند آرمان‌گرايي، سطحي‌نگري، تفاهم‌نگرشي، عدم نگرش خاص طبقه‌بندي شد و اين عوامل پس از طلاق در قالب مفاهيمي چون كنترل رفتار و هيجانات، تناسب شخصي وخانوادگي، تفكرگراييعقل مداري، مديريت روابط و مسئوليت پذيري طقه بندي شد. با اين وجود، زنان مطلقه قبل از ازدواج به ملاك‌هاي منطقي هم معتقد بودند و كه ملاك‌ها همچنان بعد از طلاق نيز حفظ شده بود. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج مي‌توان گفت تغيير نگرش‌هاي سطحي، غيرواقعي و ايده‌آل‌گرايانه نسبت به رضايت‌زناشويي و گرايش به سمت پذيرش واقعيت‌هاي رابطه زناشويي مي‌تواند نقش موثري در پيشگيري از طلاق داشته باشد.