درگاه‌هاي ورود به جهان‌هاي ممكن در داستان مدرن ملكوت

جهان‌هاي ممكن مبحثي بينارشته اي است كه بهره‌گيري از آن به عنوان يك الگوي شناختي كارآمد در جهت معنا‌دهي به آثار داستاني ديرياب كاركردهاي فراواني دارد؛ خصوصاً داستان‌هاي مدرني كه در آن‌ها شاهد از‌ هم گسيختگي و فروپاشي طرح روايي داستان‌ها و همچنين چندپارگي ذهني شخصيت‌هاي داستاني هستيم. به همين منظور نگارندگان در پژوهش حاضر با استفاده از شيوۀ تحليل محتوا و به روش كتابخانه اي به دنبال پاسخ به اين سؤالات هستند كه در داستان ملكوت انواع جهان‌ها و درگاه‌هاي ورود به آن‌ها چگونه شكل مي‌گيرند و چه كاركردهايي دارند؟ داستان ملكوت هر چند به ظاهر دچار آشفتگي است؛ اما جهان سازي‌هايي كه در نتيجۀ عناصر مختلف متني ايجاد مي‌شوند، سبب مي‌شود تا آشفتگي و بي‌معنايي كه در روساخت آن ديده مي‌شود، ملغي گردد و انسجام و درهم تنيدگي بيشتري حاصل شود. نكتۀ قابل توجه اين است كه چنين جهان‌هاي ممكني توسط راوي تصويرساز و يا روايت‌شنوي تداعي‌گر كه درك و دريافت‌هايي متفاوت از متن خواهد داشت، ايجاد مي شود. علاوه بر اين آنچه كه در داستان‌هاي مدرني همچون ملكوت امكان ورود از جهان واقعي داستان را به جهان‌هاي ممكن فراهم مي‌سازد، شخصيت‌هايي هستند كه دچار نوعي استحالۀ ذهني و روحي شده اند و گستردگي زماني و مكاني براي آنان حاصل مي‌شود. بدين طريق از بعد زمان و مكان، فراتر مي‌روند و با نوعي فضاي فرازماني و فرامكاني مواجه مي‌شوند. در نتيجۀ چنين مواردي است كه آمادگي لازم براي ورود به ديگر جهان‌ها فراهم مي‌شود. به واسطۀ كشف جهان‌هاي ممكن و درگاه‌هاي داستان ملكوت ابهام‌زدايي صورت مي‌بندند و همۀ اين جهان‌هاي به ظاهر سيال و منفك از يكديگر به يك نقطۀ اتصال يعني ملكوتي شدن خواهند رسيد