ارزيابي تأثير بحران فراگير كرونا در تمايل به استقرار دولت حداكثري و تحديد مشاركت شهروندان

Evaluating the Pervasive Impact of “Covid-19” Pandemic Crisis on Limitation of Public Participation and Tendency to Establish Nanny State

ايده‌ «مشاركت همگاني مردم» در اداره امور كشور، ازجمله تدابير حقوق عمومي است كه جز در سايه‌ حمايت و صيانت دولت و قانون اساسي، ره به مقصدي نمي‌برد. افزون بر اين، «به رسميت‌شناسي» يا «به‌جا آوردنِ» حق شهروندان در تعيين سرنوشت خويش، مي‌تواند آغاز جرياني باشد كه خود را در سيماي مشاركت همه‌جانبه مردم، بازمي‌نمايد. در اين ميان، بيشتر دولت‌ها، به‌منظور ترغيب شهروندان به مشاركت عمومي، به بومي‌سازي و سازمان‌دهي حقوقي مشاركت در عرصه داخلي و بين‌المللي را روي آورده و دريافته‌اند كه حضور و نقش‌آفريني فزاينده مردم در راهبري جامعه، بيش از هر عامل ساختاري و هنجاريِ ديگري در پيشبرد اهداف دولت مؤثر خواهد بود. روش تحقيقي نوشتار حاضر، بر پايه تحليل علت و معلولي داده‌ها و شيوه گردآوري اطلاعات تحقيق، مبتني بر مطالعه اسنادي و كتابخانه‌اي در راستاي پاسخ‌دهي به فرضيه مطروحه در مقاله است. به نظر مي‌رسد با تغيير اساسي اوضاع‌ و احوال در جهان و نيز با قرار گرفتن در وضعيت اضطراري، ازجمله همه‌گيري جهاني ناشي از پديده كرونا، تغيير نگرشي، ولو ناگفته، در شيوه حكمراني جهاني رخ نموده است. دولت‌ها با بيان اينكه حفظ جان و سلامت آدمي بر هر امر ديگر ازجمله حق بنيادين مشاركت انسان برتري و رجحان دارد، سياستي مبتني بر رواداري محدوديت و ممنوعيت براي حضور آدميان در اجتماعات و فضاهاي عمومي را پيش گرفته‌اند. در فرجام مقاله، بايد اشاره داشت كه اتخاذ چنين سياست‌هايي، در عين اينكه فرصت و حمايت تلقي مي‌شود، مي‌تواند تهديدي جدي در مسير مشاركت‌پذيري دولت‌ها، به شمار آيد. مقاله حاضر، با تأكيد بر بايستگي مشاركت شهروندان در جامعه، در پي ارائه تصويري از چرخش محسوس در الگوهاي حكمراني جهاني و تمايل به الگوي دولت حداكثري، متأثر از بحران فراگير كروناست.

Introduction: The idea of “public contribution” in running domestic affairs is a measure of public rights which can be effective only under supports and protections of government and the Constitution. Additionally, “recognizing” or “fulfilling” the citizens’ rights in determining their fate can lead to high public contribution and participation. In this vein, to encourage citizens for public contribution, most states try to localize and organize legal contributions in both national and international arenas and have found that people’s increasingly presence and role in society’s leadership is more effective than any other structural and normative factor in achieving government’s goals. Method: The present paper is based on cause-and-effect analysis of data while data collection technique is based on library and documents studies in order to answer research questions. Findings: It seems that considering radical changes in global modes and current emergency conditions including Covid-19 pandemic, an attitudinal change – albeit untold – has happened in the world’s ruling methods and practices. By expressing the fact that keeping human health and life take priority over any other issues including radical rights of human contribution, governments are now pursuing a policy based on limitation and prohibition of human contribution to social events and public places. Conclusion: In conclusion, it should be noted that adopting such policies is a serious threat and reduces public contribution. By emphasizing the necessity of citizens’ contribution in the society, the present paper attempted to provide an image on tangible transformation in global governance paradigms and tendency to Nanny State Model influenced by Covid-19 pandemic crisis.