تحليل راهبردي مديريت صيادي در خليج فارس: كاربرد مدل تركيبي سوات-تاپسيس فازي

صيادي به ‏عنوان يكي از مهم‏ترين فعاليت‌هاي اقتصادي در زمينه تأمين امنيت غذايي و معيشت افراد در سطح محلي و جهاني مطرح است. صيادي در خليج فارس نيز از توان تقويت جايگاه خود در توليد ناخالص داخلي بخش كشاورزي ايران برخوردار است. مطالعه حاضر، با نگاه كلي به وضعيت صيادي در خليج فارس، بر آن است كه تصويري دقيق از اين فعاليت در جنوب ايران و مشكلات و خلأهاي آن ارائه دهد تا بتوان از آن در راستايي بهره‌گيري از توان‏هاي موجود و بهبود شرايط كنوني سود جست. اهداف مطالعه با استفاده از رويكرد تركيبي سوات-تاپسيس فازي با تكيه بر نظرات متخصصان در حوزه شيلات جنوب ايران در سال 1397 پيگيري شد. نتايج مطالعه حاضر در قالب راهبرد (استراتژي)‌هاي مديريتي در راستاي تقويت صيادي و بهره‌گيري از فرصت‌هاي صيادي در خليج فارس قابل استناد است، به ‏گونه‏ اي كه با وجود بهره‏ گيري از توان‏هاي آن، فشار بر ذخاير ماهي نيز كاهش يابد. بر اساس نتايج مطالعه، پيشنهاد شد كه راهبرد‌هاي تقويت زيرساخت‌هاي صيادي در جنوب، تقويت فناوري‌هاي صيادي به ‏صورت ابزار پيشرفته صيد با بهره‌وري بالا، احداث شهرك‌هاي پيشرفته صيادي، ارزيابي ذخاير و تدوين قوانين بر اساس شرايط آن، بازسازي ذخاير با احداث زيستگاه‌هاي صيادي، بهبود ارزش افزوده صيد با بازاريابي پيشرفته و بهره‌گيري از شيوه‌هاي پيشرفته فرآوري در اولويت قرار گيرد.