بررسي عوامل مؤثر بر ناامني غذايي خانوارهاي شهري ايران با استفاده از الگوي لاجيت ترتيبي تعميم‌يافته

در دو دهۀ اخير، مبحث امنيت غذايي و سلامت عمومي مردم جايگاهي ويژه در سياست‏ هاي كلان هر دولتي يافته و در گزارش هاي سازمان فائو نيز بر آن بسيار تأكيد شده است. كشور ايران نيز از اين قاعده مستثني نيست و با توجه به وضعيت تغذي ه اي خانوارها در سال هاي اخير، بايد به امنيت و سلامت غذايي آنها به‏ ويژه توجه شود. در اين راستا، هدف مطالعه حاضر بررسي عوامل مؤثر بر ناامني غذايي خانوارهاي شهري كشور بود. بدين منظور، اطلاعات لازم از 18704 خانوار شهري در استان ‏هاي كشور در سال 1396 بر اساس مصرف نه گروه از مواد غذايي ضروري گردآوري و همچنين، از مدل ‏هاي لاجيت ترتيبي تعميم‌يافته استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه 73 درصد از خانوارهاي شهري از امنيت غذايي برخوردارند و 27 درصد داراي ناامني غذايي هستند. همچنين با برآورد اثرات نهايي براي مدل لاجيت تعميم‌يافته متغيرهايي نظير جنسيت و سن، دارا بودن منزل مسكوني و زيربناي آن، مالكيت اتومبيل شخصي، ابعاد خانوار و درآمد، در گروه ‏هاي مختلف، اثر معني‌دار بر ناامني غذايي در مناطق شهري داشتند. بر پايه نتايج ب‏ه‌دست‌آمده، وضعيت استان كرمانشاه از نظر امنيت غذايي «خوب» و امنيت غذايي در مناطق شهري استان‏ هاي كرمان و همدان در سطح پايين ارزيابي شد. از آنجا كه دو گروه پرخطر جامعه از نظر مصرف كالري شناسايي شدند، پيشنهاد مي شود كه سياست هاي هدفمند درست براي به تعادل رسيدن اين دو گروه اعمال شود؛ همچنين، با توجه به نتايج تحقيق مبني بر بيشتر بودن امنيت غذايي خانوارهاي زن سرپرست نسبت به خانوارهاي مرد-سرپرست، شايسته است كه به مشاركت زنان در فرآيند تصميم  گيري و تهيه مواد غذايي توجه شود.