كاربرد استعاره در معرفت شناسي سهروردي

در ديدگاه سنتي، استعاره امري تزييني و مربوط به زبان ادبي و قابل حذف از زبان علمي و فلسفي است. هم چنين مطابق اين ديدگاه، مبناي شكل گيري استعاره، شباهت عيني بين دو پديده است. اما در ديدگاه معاصر نه تنها زبان ادبي بلكه زبان علمي و فلسفي نيز استعاري است و مبناي شكل گيري استعاره علاوه بر شباهت هاي عيني، انواع شباهت هاي ساختاري غيرعيني و هم بستگي در تجربه نيز مي تواند باشد. در ديدگاه معاصر، استعاره، انتقال الگوي استنباطي حوزه مبدأ به حوزه مقصد است. مطابق اين رويكرد، مفاهيم فلسفي از طريق استعاره ها مفهوم سازي مي شوند. ليكاف و جانسون معتقدند خودِ ذهن و فرآيندهاي ذهني توسط استعاره مفهوم سازي مي شوند. در اين مقاله نشان داده مي شود شيخ اشراق نيز ذهن و كنش هاي ذهني را توسط استعاره ساختاربندي مي كند. جنبه هاي مختلف ادراك در معرفت شناسي سهروردي توسط مفاهيمي مانند ديدن، اشراق، دست كاري اجسام، ساختمان، محاسبه رياضي و حركت مفهوم سازي مي شوند.