تهيدستان شهري و عدم جذب در بازاركار رسمي (مورد مطالعه: مهاجران روستايي فقير شهر تهران)

هدف از مطالعه حاضر فهم چگونگي و چرايي عدم جذب (طرد) مهاجران فقير روستايي به شهر تهران در بازار كار است. در اين تحقيق، از روش نظريه مبنايي استفاده شده كه از روش‌هاي كيفي به شمار مي رود. جامعه مورد مطالعه سرپرستان خانوارهاي تهيدست شهري ساكن در مناطق 17 و 18 و 19 شهر تهران است، كه به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شده و تا اشباع نظري ادامه يافت. پس از طي مراحل كدگذاري، يافته‌هاي تحقيق بر اساس مدل پاراديمي پژوهش در پنج محور شرايط علي، شرايط مداخله‌گر، بستر و زمينه، راهبردها و پيامدها قرارگرفت و مقوله هسته‌اي با عنوان طرد اجتماعي از بازار كار رسمي حاصل شد. در اين مقاله، به شرايط علي پرداخته مي‌شود. اين شرايط بر اساس نظر مشاركت‌كنندگان، شامل چهار مقوله اصلي(ضعف سرمايه‌هاي اقتصادي، ضعف سرمايه‌هاي انساني، شرايط نامساعد اقتصادي و شرايط نامساعد محيط كار) است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد، بسياري از فقراي ساكن در مناطق مورد مطالعه داراي منشاء روستايي بوده اند و پس از مهاجرت به تهران انواع طرد در بازار كار رسمي را تجربه كرده‌اند. در اين ميان، شرايط نامساعد اقتصادي مانند تحريم‌هاي اقتصادي، شيوع بيماري كرونا، مكانيزه شدن توليد كالا و ارائه خدمات و حضور اتباع خارجي بر آسيب‌پذيري و طرد افراد از بازار كار رسمي تاثير داشته است. همچنين شرايط نامساعد كاري مانند درامد اندك و فقدان حمايت اجتماعي و آسيب‌هاي جسمي و رواني و استثمار منجر به طرد آنان از بازار كار شده است.