بررسي وجود سطح بهينه مديريت سرمايه در گردش و نقطه بحراني تورم و تاثير آن بر سطح نگهداشت وجه نقد

هدف: تصميم‎گيري براي تعيين ميزان ذخاير نقدي شركت‎ها، يكي از مسائل اصلي در ادبيات تأمين مالي محسوب مي‎شود. مزيت عمده نگهداري سطح بهينه‎اي از وجوه نقد، افزايش توانايي شركت براي استفاده از فرصت‎هاي سرمايه‌گذاري ارزشمند و پرهيز از هزينه‌هاي بالاي  تأمين مالي خارج از شركت است؛ لذا هدف اصلي اين پژوهش، بررسي وجود سطح بهينه مديريت سرمايه در گردش و نقطه بحراني تورم و تاثير آن بر سطح نگهداشت وجه نقد است. روش: براي دستيابي به هدف پژوهش، نمونه‌اي متشكل از 100 شركت پذيرفته ‌شده در بورس اوراق تهران طي دوره زماني 1387-1398 با استفاده از روش داده‌هاي تركيبي بررسي شده است. به منظور كمي كردن متغير مديريت سرمايه در گردش از خالص سرمايه در گردش و براي سنجش متغير سطح نگهداشت وجه نقد از نسبت تغييرات موجودي نقدي به كـل دارايـي استفاده شده است. متغير تورم از طريق شاخص قيمت مصرف‌كننده محاسبه مي‌شود. يافته‌ها:نتايج پژوهش نشان داد با افزايش تورم، در ابتدا مقدار وجه نقد نگهداري‎شدۀ شركت‌ها افزايش مي‌يابد؛ اما هنگامي كه تورم به سطح خاصي برسد، ميزان نگه‎داشت وجه نقد شركت‌ها با افزايش تورم، كاهش مي‎يابد. نتايج پژوهش نشان داد نقطه بحراني تورم براي شركت‌هاي ايراني 16 درصد است؛ اما شركت‌هايي كه داراي سرمايه در گردش مثبت هستند، آستانه تحمل‌پذيري بيشتري در مقابل تورم دارند و نقطه بحراني تورم براي آنها در حدود 19 درصد است. همچنين نتايج نشان داد هنگامي كه سرمايه در گردشافزايش يابد، سطح وجه نقد نگهداري‎شدۀ شركت‌ها افزايش مي‌يابد و هنگامي كه سرمايه در گردشبه سطح خاصي برسد، ميزان نگه‎داشت وجه نقد واحدهاي تجاري با افزايش سرمايه در گردش، كاهش مي‎يابد به بياني ديگر،  رابطه بين سرمايه در گردش و سطح نگهداشت وجه نقد غيرخطي و U شكل وارونه است. نتيجه‌گيري: در مجموع نتايج پژوهش نشان داد مديريت سرمايه در گردش كارا مي‌تواند ابزاري سودمند براي مديران باشد كه اگر به خوبي مديريت شود مي‌تواند نقش مهمي را در شرايط تورمي براي سطح نگهداشت وجه نقد واحدهاي تجاري ايفا كند و منافع زيادي را عايد واحدهاي تجاري نمايد. دانش افزايي: اين پژوهش مشخص مي‌كند رابطه بين سرمايه در گردش با تورم و سطح نگهداشت وجه نقد غيرخطي است.