تحليل روش‌شناسي فطري مهدويت‌پژوهي

مهدويت‌پژوهي به‌عنوان يك حوزۀ مطالعاتي، موضوع، مباني، اهداف و مسائل خاص خود را دارد. مسائل مهدويت‌پژوهي، مقولاتي است كه از عوارض ذاتي  موضوع (مهدويت) بحث مي‌كند؛ مانند انتظار، غيبت، ظهور و غيره. حوزۀ مطالعاتي مهدويت‌پژوهي به جهت بهره‌مندي از وسعت موضوعي و كثرت و تنوع مباحث، به روش‌هاي مختلف براي اثبات و توجيه مسائل نياز دارد. مسائل مهدويت‌پژوهي مبتني بر نوع نگرشي كه براي تبيين و تفسير آنها به كار گرفته مي‌شود، با استفاده از روش‌هاي مختلفي توجيه مي‌گردند. مسائل مبتني بر نگرش هستي‌شناختي با روش عقلي توجيه مي‌شوند؛ براي اثبات مسائل مبتني بر دين‌شناختي از روش نقلي ـ روائي بهره گرفته مي‌شود؛ توجيه مسائل مبتني بر نگرش تاريخي به روش نقلي ـ تاريخي نياز دارد و مسائل مبتني بر نگرش وجداني نيز با بهره‌گيري از روش فطري اثبات مي‌شوند. به‌طور كلي حوزۀ مهدويت‌پژوهي به جهت تنوع و تكثر مسائل و چند تباري بودن آنها با روش‌هاي گوناگوني سامان مي‌يابد كه چنان‌كه گفتيم يكي از آن‌ها، روش فطري است. فطري بودن مهدويت با دو رويكرد انساني و ديني توجيه مي‌شود؛ رويكرد انساني كه از گرايش‌ها و خواسته‌هاي دروني و قلبي بشر بر مي‌خيزد و رويكرد ديني، همان گزارش‌هايي است كه از آيات و روايات استنباط مي‌شود.