تبيين الگوي مطلوب مديريت استعداد به منظور بهينه سازي برنامه ريزي شغلي در نداجا

هدف اين پژوهش، ارائه مدلي به منظور ارتقاء مديريت استعداد در راستاي بهينه‌سازي برنامه‌ريزي شغلي در نداجا مي‌باشد. روش پژوهش حاضر از نظر هدف، كاربردي و از نظر نحوه جمع آوري اطلاعات توصيفي از نوع همبستگي مي باشد. جامعه آماري مشتمل بر تعداد 186 نفر از مديران سطوح عالي، مياني و عملياتي ستاد نيروي دريايي راهبردي ارتش جمهوري اسلامي ايران است. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران و از طريق نمونه گيري خوشه اي، تعداد 125 نفر محاسبه شده است. اين پژوهش، مطالعه‌اي كمي است كه در آن جمع آوري داده‌ها از طريق پرسشنامه محقق ساخته صورت گرفته است. روايي صوري و روايي محتوايي ازطريق جمع بندي نظرات خبرگان مورد بررسي و تاييد قرار گرفته و همچنين روايي سازه از طريق اجراي تحليل عاملي اكتشافي صورت پذيرفته و پايايي پرسشنامه نيز به استناد آزمون آلفاي كرونباخ (بيش از 0.7 ) مورد تاييد است. داده ها با استفاده از مدل معادلات ساختاري و نرم افزارهاي SPSS و Smart PLS مورد تحليل قرار گرفته اند. نتايج حاصله حاكي از تأثير معنادار مديريت استعداد بر برنامه‌ريزي شغلي در نداجا بوده و همچنين تاثير معنادار متغير مديريت استعداد بر تمامي متغيرهاي زير مجموعه برنامه ريزي شغلي است. لذا مهارت‌هاي ارتباطي مورد نياز با توجه به سطح و عملكرد مورد نياز كاركنان در يگانهاي عملياتي، ستادي، آموزشي و مهارت هاي مرتبط با خلاقيت از قبيل جسارت در تفكرات نو، حل مسائل ذهني، چرا پروري و ريسك پذيري كنترل شده و همچنين مشخص نمودن مسير شغلي و مهارت هاي مورد نياز و ابلاغ آن به كاركنان در بدو ورود به نداجا بسيار مورد اهميت بوده و بايد مدنظر قرار گيرد.