اثر هيدروژل ژلاتيني حاوي سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي مشتق از بافت چربي بر ترميم زخم در موش‌هاي صحرايي نر ديابتي

زمينه و هدف: علي‌رغم پژوهش‌هاي بسيار در مورد به كارگيري سلول‌هاي بنيادي در ترميم زخم هاي ديابتي، اما نتايج هنوز هم چالش برانگيز مي‌باشند. هدف از اين تحقيق تعيين اثرات هيدروژل ژلاتيني حاوي سلول هاي بنيادي مزانشيمي مشتق از بافت چربي بر ترميم زخم ديابتي در مدل حيواني بود. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي ـ آزمايشگاهي كه در سال 1399 انجام شد، سلول هاي بنيادي مزانشيمي از بافت چربي انساني جداسازي و تعيين هويت شدند. هيدروژل ژلاتين با استفاده از آنزيم ترانس‌گلوتاميناز ميكروبي ساخته شد. القاي ديابت در موش هاي صحرايي‌نر نژاد ويستار از طريق تزريق استرپتوزوتوسين انجام شد. متعاقباً زخم هايي به ضخامت 0.8سانتي متر در پشت موش ها ايجاد شد. حيوانات به دو گروه شاهد(تحت تيمار با نرمال‌سالين) و تيمار با هيدروژل حاوي سلول هاي بنيادي مزانشيمي مشتق از بافت چربي تقسيم بندي شدند. التيام زخم در روزهاي 7، 14 و 21 روز پس از تيمار، از طريق تصاوير تهيه شده از زخم، ارزيابي گرديد. داده‌ها با استفاده از آزمون آماري تي‌تست و آناليز واريانس يك‌طرفه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: مساحت سطح زخم در گروه تيمار با هيدروژل + سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي كاهش معني‌داري در روزهاي 7، 14 و 21 در مقايسه با اولين روز تيمار داشت(به ترتيبp 0.001، 0.01 p و p 0.001). بر خلاف گروه شاهد، مساحت سطح زخم در روز 14 نسبت به روز 7 در گروه تيمار دچار كاهش معني‌داري گرديد(p 0.05 ). نتيجه گيري: سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي انتقال يافته به وسيله هيدروژل زلاتين به محل زخم، باعث ترميم سريع تر زخم ديابتي شده و بر اين اساس قابليت استفاده به عنوان پانسمان زخمهاي ديابتي را دارد.