بررسي چگونگي تصرفات تكويني انسان كامل در دفع شرور، با تأكيد بر انديشه ابن عربي

جهان طبيعت كه گزيري از پديده هاي شرآميز در آن وجود ندارد، همواره فكر و خاطر بشر را در جستن چاره براي غلبه بر شرور به خود مشغول داشته است. برخي از اين بيم ها را بايد معطوف به چگونگي كاربست دين و توسل به اولياي الهي در مقابله با شرور و بيماري ها دانست. اينكه از منظر عرفاني چگونه مي توان با توسل به انسان كامل بر صدمات روحي و جسمي ناشي از شر و بدي ها فائق آمد، پرسشي اساسي است كه اين نوشتار درصدد پاسخ آن بر آمده است. نگارنده در روي آوردي توصيفي تحليلي، به اين نتيجه دست يافته است كه بر پايه آراي ابن عربي، دخالت هاي انسان كامل در عالم طبيعت محدود بوده و تا زماني كه از جانب الهي ماذون نباشد، نه اعمال تصرفي در طبيعت مي نمايد و نه بايد از او انتظار خارق عادتي داشت. و حتي در فرض تصرف هم، از تصرفات حداقلي اش در مسير اظهار دين بهره مي جويد. از مهمترين كاركردهاي معنويت خداسو و توسل را بايد آرامش بر آمده از ايماني دانست كه با آن مي توان بر صدمات ناشي از شرور و بدي ها غلبه نمود.