جايگاه حقوقي وسايل بدون سرنشين دريايي به‌عنوان كشتي از منظر كنوانسيون‌هاي بين‌المللي دريايي

توسعه و به‌كارگيري وسايل بدون سرنشين دريايي بسيار چالش‌برانگيز بوده، و قابليت اعمال حقوق دريايي و كنوانسيون‌هاي بين‌المللي دريايي در مورد آنها را با ابهام مواجه نموده است. عليرغم قابليت به‌كارگيري اين وسايل در ابعاد مختلف علمي، اكتشافي، اقتصادي، سياسي، نظامي و ...، اما هنوز مشروعيت به‌كارگيري آنها در پرتو اسناد بين‌المللي دريايي مورد اختلاف بوده و تعيين وضعيت حقوقي به‌كارگيري آنها در پرتو كنوانسيون‌هاي بين‌المللي دريايي بسيار ضروري مي‌باشد. ضمن اينكه به‌نظر ميرسد، قواعد حقوق بين‌الملل موضوعه در اين زمينه داراي خلاءهايي بوده، و پاسخ‌گوي توسعه روزافزون آنها نمي‌باشد. هدف از اين مختصر بررسي وضعيت حقوقي وسايل بدون سرنشين دريايي به‌عنوان كشتي از منظر كنوانسيون‌هاي بين‌المللي دريايي مي‌باشد، و سوالي كه نگارنده در پي پاسخ به آن است، اين است كه آيا وسايل بدون سرنشين دريايي قابليت اين را دارند كه از منظر كنوانسيون‌هاي بين‌المللي دريايي به‌عنوان كشتي تلقي شوند؟ فرضيه تحقيق بر اين فرض بنا شده است كه وسايل بدون سرنشين اگر قابليت شناوري و حمل را داشته باشند، مي‌توانند به‌عنوان كشتي تلقي شوند. روش تحقيق نوشتار حاضر روش تحليلي توصيفي است. روش جمع‌آوري اطلاعات روش كتابخانه‌اي مي‌باشد.