آسيب شناسي سياست كيفري ايران در پرتوي نظريه قوچ قرباني

فرافكني حكومت در پذيرش علل ناكامي سياست‌ها و مقصر جلوه دادن متهمين مهم‌ترين ويژگي‌ نظريه قوچ قرباني است. ناتواني حاكميت در تأمين امنيت و متعاقب آن افزايش نرخ جرايم موجب بي اعتمادي مردم به مقامات عدالت كيفري و نهادهاي كنترل جرم مي شود. عوام گرايي كيفري از مباني نظريه مذكور و رويكردي است كه براساس آن سياست گذاران و دست اندركاران نظام عدالت كيفري به منظور بدست آوردن حمايت عمومي وكسب مشروعيت، بدون توجه به يافته هاي علمي و معيار اثربخشي و كارآمدي، تنها از طريق تشديد كيفردر صدد كنترل جرائم بر مي آيند. الگوي امنيت گرايي در حقوق كيفري يكي ديگر از مباني نظريه قوچ قرباني است، در اين الگو، مجرمين كه غالباً قرباني شرايط اجتماعي نامناسب پيرامون خود هستند ديگربار قرباني سياست‌هاي كيفري نادرست حاكميت مي‌شوند. در تحقيق پيش رو ضمن تبيين مفهوم و مباني نظريه قوچ قرباني، سياست كيفري ايران با معيار و ملاك اين نظريه ارزيابي شده است. نتيجه ي تحقيق نشان مي دهد سياست گذاران كيفري ايران، هم در بخش تقنيني و هم در بخش قضايي، تا حدود زيادي به انديشه ها و رويه هاي ناشي از سياست كيفري امنيت محور و گفتمان عوام گرايي كيفري پاي بند هستند. در اين زمينه ضرورت دارد مقامات سياست جنايي ايران با الگو برداري مثبت و پايبندي به اصول و مباني علمي، علل واقعي جرم را شناسايي كرده و مسير و ساختار هاي موثرتر قانوني و قضايي به منظور كنترل جرم وفرايند كيفري منصفانه تدارك ببينند.