حس مكان و خاطرات جمعي شهروندان: واكاوي پديدارشناختي حس مكان در دروازه‌هاي كهن شهري. نمونه موردي: شهر تبريز

دروازه هاي شهر قديم به عنوان مكاني براي گذار و هدايت در گذشته از كارايي بالايي در برقراري كنش هاي اجتماعي و تعامل ميان انسان و فضا برخوردار بوده اند. ليكن امروزه، تمايل بيشتر در توسعه شهرها به سوي ابعاد كالبدي سبب گشته آنچه محيط شهري ارائه مي دهد با آنچه شهروند در حيات اجتماعي خود از آن طلب مي كند ناسازگار باشد. بر اين مدار سعي گرديد با مطالعه مباني حس مكان و ريشه‌يابي آن در دروازه هاي شهر به واكاوي حول اين موضوع پرداخته شود كه آيا جايگاه دروازه‌هاي تاريخي در افكار عمومي شهر معاصر، قابليت برقراري هم‌پيوندي دوباره شهر با ساختار كهن آن را داراست؟ لذا با ارائه چارچوبي علمي و با روش توصيفي تحليلي و كاربست مشاهدات عيني، ارائه پرسشنامه و اخذ مصاحبه از جامعه آماري 100نفري، محدوده چهار دروازه از باروي عهد قاجاري شهر تبريز به‌عنوان نمونه موردي بررسي شده است. بر اساس يافته ها، وجود بارزه هاي متنوع ذهني ـ خاطره اي حاصل از پيشينه مكان، امكان ارتقاي پيوند ميان هسته قديمي شهر با ساختار معاصر را از طريق اعمال راهكارهايي همچون: بازآفريني نشان هاي قديمي مرتبط در موقعيت تاريخي خود، متناسب سازي سيما و كاركرد مكان، همچنين ايجاد فضاهاي سكون جهت فرصت سازي براي ادراك بهتر محيط، ميسور مي سازد.