بررسي متغيرهاي مؤثر بر پايداري ساختمان‌ها در برابر حريق

ايمني يك ساختمان در برابر پديده آتش‌سوزي كليشه‌اي است كه فرد، فرد ما ضرورت وجود آن را مي‌خوانيم، مي‌بينيم و گاهي به‌صورت دردناكي عدم وجود آن را حس مي‌كنيم. مهندسي يك ساختمان در برابر آتش‌سوزي، يكي از زيرساخت‌هاي معماري در پايداري ابنيه است كه از سال 2015 در مقياس شاخص كلان‌شهرهاي پايدار مطرح و موردتوافق قرارگرفته است. تحقيق حاضر پايه خود را بر اساس روش معادلات ساختاري و تحليل اطلاعات توسط نرم‌افزارهاي Spss و Lisrel(Version 10 for Mac) قرار داده است. در اين روش گردآوري اطلاعات به‌صورت پرسش‌نامه‌اي و برحسب طيف ليكرت از ميان روساي ايستگاه‌هاي سازمان آتش‌نشاني و خدمات ايمني شهرداري تهران و نخبگان دانشگاهي صورت پذيرفته است. يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان مي‌دهد، كسب علم طراحي پايدار ساختمان درخطر آتش‌سوزي نيازمند داشتن دانشي جامع از شيوه طراحي تاب آور معماري يك ساختمان در برابر گسترش آتش‌سوزي، طراحي سامانه‌هاي اطفاء حريق خودكار و همچنين پوشش دهي مناسب سازه يك بنا در برابر حرارت ناشي از شعله‌وري ساختمان است. نتايج پژوهش حاضر مشخص نمود، حوزه‌بندي فضاها و كاربري‌هاي ساختمان در برابر گسترش خطر حريق داراي بالاترين ضريب تأثير در ميان متغيرهاي مؤثر بر پايداري ساختمان در برابر خطر حريق است، همچنين در رتبه‌هاي بعدي تأثيرگذاري به ترتيب دو متغير، سامانه‌هاي اطفاء خودكار حريق در مرحله‌هاي ابتدايي افروزش و همچنين پوشش دهي مطلوب سازه ساختمان در برابر حرارت منعكس از حريق قرار دارند.