واكاوي ظرفيت‌هاي توسعه دروني محلات مسكوني با نگرش توسعه ميان افزا مطالعه موردي: محله شريعتي تبريز

در دهه‌هاي اخير با ظهور انگاره‌هاي جديد، رشد و توسعه شهري به صورت هوشمند مطرح‌شده است و توسعه درون‌زا جزئي از آن به شمار مي‌آيد. به‌ويژه با گسترش مفهوم توسعه پايدار شهري كه در آن بهره‌گيري مؤثر و پايدار از ظرفيت‌هاي توسعه‌اي رهاشده در درون مناطق شهري را توصيه مي‌كند اهميت ويژه و بخصوصي پيدا كرده است. هدف از اين تحقيق ظرفيت سنجي توسعه ميان افزا به منظور توسعه آتي محله شريعتي (شهناز سابق) در شهر تبريز و به دست آوردن پتانسيل‌هاي توسعه مسكوني آن مي‌باشد كه از چندين شاخص ازجمله نرخ فضاي باز، كيفيت ابنيه، دسترسي و نفوذناپذيري، فشردگي و ريزدانگي و ... استفاده‌شده است. محدوده موردمطالعه در اين پژوهش شهر محله شهناز تبريز مي‌باشد. هدف تحقيق كاربردي و روش تحقيق آن، تحليلي – توصيفي مي‌باشد. نتايج نشان مي‌دهد كه 34.04 درصد از مساحت محله داراي پتانسيل خيلي زياد و 37.42 درصد پتانسيل زياد، 37 /23 درصد پتانسيل متوسط، 5.7 درصد داراي پتانسيل كم مي‌باشد. با توجه به نتايج به دست آمده مي‌توان گفت محله موردمطالعه كه از محلات فرسوده كلان‌شهر تبريز به شمار مي‌رود، نياز مبرم به برنامه‌ريزي به منظور توسعه ميان افزا دارد. در نتيجه استفاده از الگوي رشد هوشمند و ظرفيت‌هاي دروني خود محله مي‌تواند به توسعه و پايداري محله كمك شاياني كرده باشد. با در نظر گرفتن دو گروه توسعه‌پذيري خيلي زياد و زياد مي‌توان گفت كه بيش از نيمي از مساحت كل محدوده موردمطالعه مستعد توسعه از درون مي‌باشد كه اين امر الزامي براي تدوين برنامه‌ريزي مناسب بر اساس اصول رشد هوشمند مي‌باشد.