تعيين الگوي تاب‌آوري استان‌هاي ايران

تاب آوري مفهوم جديدي است كه رويكرد اصلي آن طراحي با آسيب پذيري كمتر و انعطاف پذيري بيشتر در برابر تنش ها و حوادث است؛ به گونه اي كه يك استان تاب آور، آماده است كه در مواقع اضطراري به‌سرعت به شرايط جديد پاسخ داده و با كمترين آسيب به كار خود ادامه دهد. ازاين‌رو، هدف از انجام اين مطالعه سنجش تاب آوري استان‌هاي كشور با استفاده از شاخص هاي اقتصادي، اجتماعي، زيرساختي و زيست محيطي است. براي اين منظور 21 شاخص براي 31 استان كشور جمع آوري شد و با ادغام آن‌ها شاخص تركيبي تاب آوري محاسبه شد. به‌منظور تعيين وزن هر يك از شاخص ها از روش سلسله مراتبي فازي استفاده شد. بر اساس نتايج به دست آمده وزن هر يك از شاخص هاي تاب آوري اقتصادي، زيرساختي، اجتماعي و زيست محيطي به ترتيب برابر با 0.56، 0.13، 0.24 و 0.07 به دست آمد. همچنين بر اساس نتايج حاصل از شاخص تركيبي تاب آوري، استان‌هاي تهران (0.731)، خوزستان (0.498)، اصفهان (0.445)، فارس (0.439)، گيلان (0.420) و مازندران (0.375) بيشترين تاب آوري را در بين استان‌هاي كشور دارند. همچنين استان‌هاي سيستان و بلوچستان، قم، خراسان شمالي، خراسان جنوبي، هرمزگان، اردبيل و زنجان آسيب پذيرترين استان‌هاي كشور مي باشند. درنهايت با توجه به شاخص هاي سازنده تاب آوري، نقاط ضعف هر استان مشخص شد و در اين راستا پيشنهاد‌هايي ارائه گرديد.