تأثير آموزش توانش‌هاي رواني - اجتماعي بر پرخاشگري و انعطاف‌پذيري شناختي رانندگان اتوبوس

زمينه: در سال‌هاي اخير افزايش خشم و پرخاشگري رانندگان وسايل حمل و نقل عمومي منجر به افزايش نرخ خشونت جاده‌اي شده است. گرچه مطالعات مختلفي در اين حيطه انجام شده است، اما تاكنون پژوهشي كه به بررسي تأثير انعطاف‌پذيري شناختي نيز پرداخته باشد مغفول مانده است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش توانش‌هاي رواني اجتماعي بر پرخاشگري و انعطاف پذيري شناختي رانندگان اتوبوس انجام شد. روش:. اين پروژه از سال 1390 آغاز شده و در فازهاي مخلتف بر روي رانندگاني كه متقاضي استخدام در شركت واحد بودند اجرا گرديده است. اين تحقيق از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون تك گروهي بود و يك گروه 70 نفري از رانندگان اتوبوس شهر تهران در سال 1398 به روش نمونه‌گيري در دسترس گزينش شدند. برنامه آموزشي توانش‌هاي رواني اجتماعي شكوهي يكتا (1394)، طي 9 جلسه آموزشي 90 دقيقه‌اي اجرا گرديد. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه پرخاشگري باس و پري (1992) و پرسشنامه انعطاف‌پذيري شناختي دنيس و وندر وال (2010) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌ t وابسته تجزيه و تحليل شد. يافته ها: يافته‌هاي مطالعه حاضر نشان داد كه اين برنامه آموزشي به طور معناداري منجر به كاهش پرخاشگري رانندگان و افزايش انعطاف‌پذيري شناختي آنها گرديد (0/000 P). نتيجه گيري: براي كاهش پرخاشگري و بهبود انعطاف‌پذيري شناختي رانندگان اتوبوس مي‌توان از بسته آموزشي توانش‌هاي رواني اجتماعي به صورت گسترده استفاده نمود.