بررسي ساختار عاملي، درستي و قابليت اعتماد مقياس مهارگري تلاشگر ((ECS)) در نوجوانان ايراني

زمينه: مهار گري تلاشگر، سازه خلقي خودنظم جويي است. اين سازه به عنوان نظام مهارگري شناختي به فرد كمك مي كند تا به شكل ارادي وآگاهانه افكار و اعمال خود را مهاركند. يكي از ابزارهايي كه اين سازه را در نوجوانان ارزيابي مي كند، مقياس ساخته شده توسط اليس و رتبارت (2001) است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي ساختار عاملي، درستي و قابليت اعتماد نسخه فارسي مقياس مهارگري تلاشگردر نمونه اي از نوجوانان 15 تا 18 ساله انجام شد. روش: طرح اين پژوهش توصيفي همبستگي (تحليل عاملي) بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانش آموزان مقطع متوسطه دوم در سال تحصيلي 9998 شهر اهواز بود. 448 نفر از دانش آموزان با روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند. به منظور جمع آوري داده ها از مقياس مهارگري تلاشگر اليس و رتبارت (2001)، پرسشنامه هويت اخلاقي آكوئينو و ريد (2002) و پرسشنامه دلبستگي به مدرسه موتون، دي ويت و گلازير (1993) استفاده شد. يافته ها: نتايج تحليل مؤلفه هاي اصلي با چرخش واريماكس نشان داد مقياس مهارگري تلاشگر از سه عامل، مهارگري توجهي، بازداري و فعال سازي تشكيل شده است. نتايج تحليل عامل تأييدي با هدف آزمون ساختار سه عاملي نشان داد كه ساختار اين مقياس برازش قابل قبولي با داده ها دارد وكليه شاخص هاي برازندگي نيز برازش مدل را تأييد كردند. ضريب آلفاي كرونباخ (79/0) نشان دهنده همساني دروني مطلوب مقياس بود. همبستگي بين اين مقياس با خرده مقياس هاي پرسشنامه هويت اخلاقي (22/0) و دلبستگي به مدرسه (25/0) محاسبه شد كه همه ضرائب مثبت و معنادار بودند. نتيجه گيري: نتايج نشان داد، مقياس مهارگري تلاشگر ابزاري درست و قابل اعتماد است كه مي تواند با سنجش اين سازه در نوجوانان، خطرات تحولي براي اين بعد مهم را مشخص نمايد. علاوه بر اين، به تشخيص نوجوانان داراي مشكل در زمينه خودمهارگري در محيط هاي باليني و تحصيلي كمك كرده و به پژوهشگران براي برنامه ريزي و اجراي مداخلات لازم ياري رساند.