اثربخشي زوج درماني سيستمي - سازه‌گرا بر صميميت و رضايت زناشويي زوجين داراي سن معكوس

زمينه: مطالعات زيادي درباره رضايت زناشويي و صميميت زوجين صورت گرفته است، اما پژوهشي كه به اثربخشي زوج درماني سيستمي - سازه گرا بر صميميت و رضايت زناشويي به خصوص در زوجين داراي اختلاف سني معكوس پرداخته باشد، مغفول مانده است. هدف: هدف از اين پژوهش بررسي اثربخشي زوج درماني سيستمي - سازه گرا بر صميميت و رضايت زناشويي زوجين داراي اختلاف سني معكوس بود. روش: اين پژوهش از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون - پس آزمون و پيگيري با يك گروه آزمايش و يك گروه گواه بود. جامعه اين پژوهش را تمامي زوج هاي داراي اختلاف سني معكوس شهر شيراز در سال ۱۳۹۸ تشكيل دادند. با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند از نوع در دسترس، 30 زوج انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. در مرحله پيش آزمون، پرسشنامه هاي رضايت زناشويي انريچ فرم كوتاه (اولسون، 1989) و صميميت زوجين (اولياء، 1385) در اختيار هر دو گروه قرار گرفت و سپس زوج درماني سيستمي - سازه گرا (دالتون، 2007)، در 9 جلسه به صورت هفته اي دو ساعت، براي گروه آزمايش اجرا گرديد. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر استفاده گرديد. يافته ها: نتايج تجزيه و تحليل داده ها نشان داد كه زوج درماني سيستمي سازه گرا بر رضايت زناشويي و ابعاد صميميت هيجاني، عقلاني، روانشناختي، اجتماعي تفريحي، ارتباطي و صميميت كلي داراي تأثير معناداري بود (0/05 P)، در حالي كه اين مداخلات بر صميميت جسمي، معنوي و جنسي تأثير معناداري نداشته است. نتيجه‌گيري: از نتايج به دست آمده مي توان نتيجه گرفت كه زوج درماني سيستمي - سازه گرا قابليت اجرا بر زوجين با اختلاف سني معكوس را داشته و مي توان جهت بهبود رضايت و صميميت زناشويي از آن بهره جست، همچنين استفاده از اين رويكرد در جوامع آماري و فرهنگي ديگر و اثربخشي آن بر ديگر ابعاد روابط زوجين پيشنهاد مي گردد.