اثربخشي آموزش توانش هاي خودتعيين گري بر بهزيستي روانشناختي و تاب آوري مادران كودكان با اختلال سندروم داون

زمينه: نظريه خودتعيين گري طيف وسيعي از توانش هاي فردي و اجتماعي را در افراد در بر مي گيرد. اما در بررسي اثربخشي اين نوع برنامه بر بهزيستي روانشناختي و تاب آوري مادران كودكان مبتلا به سندرم داون شكاف تحقيقاتي وجود دارد. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش توانش هاي خود تعيين گري بر بهزيستي روانشناختي و تا ب آوري مادران كودكان با اختلال سندروم داون انجام شد. روش: مطالعۀ حاضر شبه آزمايشي است، كه از جامعۀ مادران داراي كودكان مبتلا به سندروم داون در استان چهارمحال و بختياري، 35 مادر با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. مداخله آموزش توانش هاي خودتعيين گري (فيلد و هافمن، 1994) در 10 جلسه 60 دقيقه اي براي گروه آزمايش اجرا شد ابزارهاي پژوهش، شامل پرسشنامه بهزيستي روانشناختي و تا ب آوري بود. تجزيه و تحليل داده‌ها با روش تحليل كوواريانس چند متغيري با استفاده از نرم‌افزارSPSS22 انجام شد. يافته ها: نتايج نشان داد، آموزش توانش هاي خودتعيين گري بر افزايش بهزيستي روانشناختي (0/001 =p) وافزايش تا ب آوري (0/004 =(p مادران كودكان با اختلال سندروم داون تأثير معناداري داشت. نتيجه‌گيري: پژوهش حاضر نشان داد آموزش توانش هاي خودتعيين گري، بهزيستي روانشناختي و تا ب آوري را تحت تأثير قرار مي‌دهد. بر اين اساس، مي‌توان با فراهم آوردن زمينه آموزش توانش هاي خود تعيين گري در مراقبين كودكان مبتلا به سندروم داون، آنان را در جهت افزايش سلامت روان در فرآيند مراقبت كودكان، سوق داد.